|
Я прышоў на радзімую, вольную сінь,
Пад асеньнія сьвісты пажоўклых асін.
О, як сэрца застукала ў грудзі ізноў.
Так ня стукала моцна і ўпарта даўно.
Дзе ты, лес кучаравы, задуманы лес,
Толькі дзе-ні-дзе хвоі, асіны й лазняк
Свае сьлёзы губляюць і роняць на глей,
Мо‘ затым, што й для іх адцьвітае вясна.
Я ніколі ня думаў, ня ведаў, што так
Мяне стрэне радзімы прывольны абшар.
І на сэрца кладзецца з трывогай рука,
І так моцна, так глуха галосіць душа.
Дзе прыгожасьць, і сонца і сьвежая цьвець.
А так шкода… так шкода вясны і агня,
Чым гарэлі палі і зялёны дубняк
На шырокім прасторы вясновых завей.
І хоць знаю: ніколі ня вернеш назад,
Што прайшло, адцьвіло і памёрла ў палёх,
Толькі сэрца так хоча прасторам сказаць,
Каб ізноў запалілі вясну над сялом.
О, тады, з сваіх чулых і палкіх грудзей
Я аддам гэтым нівам палову душы.
Каб гарэў дыямэнтам залочаны дзень,
І каб вечна прастор красаваўся і жыў!
Гэта сон!.. залацісты, задорысты сон!..
Хто яго мне навеяў ад вёскі і ніў?!
За вакном той-жа ўпарты прыбой галасоў,
За вакном той-жа брук і прасьцяг камяніц.
Толькі сэрца яшчэ пад кашуляй дрыжыць,
І рука піша песьню сялянскай душы:
„Я прышоў на радзімую, вольную сінь,
Пад асеньнія сьвісты пажоўклых асін“.
|
Прапануем да спампаваньня!