Расстаньне
| ← Шляхам далей | Расстаньне Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 24, 14 верасьня 1924 г., б. 2 |
Гук грому → |
Прапануем да спампаваньня!
Ужо сонца пачынала садзіцца, калі я зварушыўся і пачаў зьбірацца ў дарогу.
Міхась і Пётра прапанавалі мне пераначаваць, але я, ня гледзячы ні на якія прапановы, цьвёрда рашыў выйсьці ў дарогу з апошнімі праменьнямі сонца.
Міхасёў бацька прапанаваў ехаць канём і пасылаў Міхася запрагаць, але я стаяў на сваім, кажучы што халадком будзе добра ісьці.
Ось ужо зайграў апошні прамень па вярхох дрэваў і я пачаў дзякаваць сваім сябром за прытулак і шчырасьць.
Міхась, Пётра і Ганначка пашлі мяне праводзіць да вялікай грэблі.
— Калі-ж вы цяперака зайдзецеся да нас? — казала сумна Ганначка, глянуўшы мне ў вочы.
— Добра і сам ня ведаю, ось як будзе справа, дык забягу — адказаў я.
— Усё справы, — ўздыхнуўшы адказала яна, — а да мяне дык справы нікому няма…
Я зьдзіўлена паглядзеў на яе, але яна, махнуўшы галавой сказала:
— Давайце засьпявайма —
— А і праўда, — адазваўся Пётра.
— Трэба дзядзьку Двяргача праводзіць сьпевам нашым…
— Міхась, пачынай! —
Праз момэнт тры модныя, маладыя галасы засьпявалі…
Рэха ўторыла ім…
„Не загіне край забраны покі будуць людзі“…
Нясьліся па лесе, плылі ў даль сьвятыя словы, і сум браў мяне!..
Але ось і старая грэбля.
Моцны сьціск далоняў сяброў на развітаньне, і я астаўся адзін. аглядзеў ім усьлед і крануўся далей…
Дзяргач.