Сборникъ памятниковъ народнаго творчества въ Сѣверо-Западномъ краѣ (1866)/XLIII

XLII. Сильные вихры бѣлу бярозу разкалыхиваюць XLIII. Въ чистомъ полі не дымъ снѣгъ идзець
Беларуская народная песьня

1866 год
XLIV. Въ чистомъ полі не дымъ, не вода

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




XLIII.

(Тамъ же.)

Въ чистомъ полі снѣгъ идзець,
Землю сыру прикрываець;
А мамка сына благословляець,
Въ чужую сторону выправляець.
Ахъ! мамка мая — миленькая,
Мамка мая — старенькая!
Я тваю всю журбу знаю:
Въ чужую старану отъѣзжаю,
Цябе старенькую пакидаю,
Да и съ коника не ссідаю
И ножекъ изъ стрименъ не выймаю,
Къ Дунаю я атъѣзжаю
И цябе мамка пращаю.
Дунаёкъ мой цихусенькій,
Што ты стаишь мутнюсенькій?
Чи цябе волна сбила,
Чи цябе бѣла лебедзь замуцила?
Мяне замуцили кульки гарматные[1],
И въ воду удары частые
Черезъ Дунай летаючи,
У маладцовъ лучаючи[2]
Съ плечъ галовки скидаючи,
Бѣлы цѣла[3] валяючи.
Кони мои, кони вороненькіе!
Кони мои, кони дорогенькіе!
Чаму жъ вы непьецё воды на Дунаю?
Чаму не пьецё — я не разгадаю.
Іоны ня пьюць да тольки вздыхаюць,
Да за Дунай-рѣку паглядаюць,
Якъ тамъ маладцы гуляюць,
Адзинъ другого забиваюць;
Якъ тамъ цякуць рѣчки кровавыя
И ручейки цякуць слезавые,
Якъ тамъ масты масцяць трупавые[4]
Все маладцы удалые.

(Записалъ тотъ же.)



  1. пульки пушечныя, ядра.
  2. попадающіе.
  3. тѣла.
  4. изъ труповъ.