|
Хацелаб биць зерном пшеницы
Упасць на ниўки вёски
Зазалацицца, без матлицы
Даць хлеб смашнейши трошки.
Хацелаб быць я рэчкай быстрай,
Абегчи родны край!
Гдзе напаиць, а гдзе скупаць,
А гдзе ўтулицца ў зай.
То зашумець, то зашептаць,
То стаць у садодкум сне,
То зноў зарвацца, зноў гуляць,
Агнём кипець удне.
Да так разгрэцца и спеницца
Каб у неба хвиляй здаць,
Украсць сонц зноў спусцицца
И болын свету людзям даць.
Прыгарнуць ўсё ў дарозе,
Каплю щасьця доли ўлиць
Думаць ўсюды аб народзи,
Родам край усюды сниць.
То разсыпацца расою
Па галинках, па листкох;
То абняцца так з землёю,
Каб нихто разняць не мог.
Альбо ветрам абернуся
Да над светам пралечу,
Цёмным вихрам закручуся
Ўверх на месяц заскочу.
З усей силы и размаху,
Як красивам у звёзды здам.
Сыпнуць искроў сноп ад страху.
Задражиць аж месяц сам:
„Хто ты, скуль ты, чаго хочеш,
Чаго выешь и шумишь?
То праз слёзы нам рагочеш,
То гаришь весь и дражишь?
— Я пасланец, вецер буйны
Прыляцеў па суд вас зваць:
У нас цёмна, край наш хмурны
Ад цемноты людзи спянь.
Я там биўся, ч там виўся,
Я им хаты паламаў.
А ўсёж таки не дабиўся,
Каб народ свой голас даў.
|
Прапануем да спампаваньня!
