Сонечны паход (1929)/Поле ціха шаптала калосьсем

← Крылатым гасьцям

Поле ціха шаптала калосьсем Верш Аўтар: Міхась Чарот 1929 год

У 1000 — зоры →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Поле ціха шаптала калосьсем.

Прапануем да спампаваньня!

ПОЛЕ ЦІХА ШАПТАЛА КАЛОСЬСЕМ

Ц. Гартнаму

Поле ціха шаптала калосьсем,
Як находзіла ворагаў раць.
Гэта ты ў чырвоную восень
Сонны край свой пачаў вартаваць.

На шляху, на прыбітым гасьцінцы
На здратованых коньмі палёх —
Гучны кліч твой, як водблеск зарніцы,
Адгалоскам жывучым разьлёг…

Кургану не пяяліся песьні, —
Кім насыпаны, хто там ляжыць,
У зямлі спачываць ім ня цесна,
Не гнятуць іх гнілыя крыжы.

Ты вярбою шумеў пры дарозе,
Гольлем вабячы неба блакіт,
Да тых гоняй хіліўся бярозай,
Дзе прастор быў крывёю заліт.

Шмат разоў ты у полымі жыцьця
Захліпнуцца зьбіраўся бяз сьлёз,
Калі вецер пажоўклае лісьце
Па загонах спустошаных нёс.

І на хвалях вады ружаватай
Човен твой пераплыў ужо мель.
Разагнаў ты штандарам узьнятым
Над балотам туманную бель.