|
Ах, адкуль-жа гэта вестка,
Што удовіна нявестка,
Мужа роднага зраклася
І чужому прадалася,
Як пайшоў муж на вайну
Ў чужа-дальню старану?
Спадабала маладога,
Як яшчэ ў жыцьці нікога,—
У садочак з ім хадзіла,
Зоркі ясныя сачыла.
Не знаходзіла аднэй,
Што сьвяціці мела ей.
А удоўка сыну піша,
Што нявестка ўжо калыша
У калысаццы малое
Не яго, але чужое…
Прыяжджай хутчэй, сынок,
Бяры жонку пад замок!..
Не бядуй, удоўка-маці,—
Ўсёй бяды не зьбедаваці—
З чужа-дальняе старонкі
Сын твой вернецца да жонкі,
Будзе суд над ёй судзіць,
Як з другімі ў сад хадзіць.
Стаў пісьмо сынок чытаці,
Што пісала ўдоўка-маці;
Каня быстрага сядлае,
І да хаты пасьпяшае,
Дзе яго чакае ўжо
Маці, жонка і дзіцё,
Як прыехаў ён да дому,
Ня йшоў кланяцца нікому,
Толькі жонку сваю ўбачыў,
Як над дзіцем горка плача,—
Даставаў ён востры меч,
Галаву зьнімаў ёй з плеч.
З маткай роднаю страчаўся,
Ня вітаўся, не прашчаўся,
Не маліўся Спасу-Богу,
Зноў каня сядлаў ў дарогу,—
З ветрам буйным ехаў жыць,
Галаву навек злажыць.—
|
Прапануем да спампаваньня!