kab Mnie padabacca, a aprača Mianie, kab ničoha nie chacieć i nie šukać.
Nie sudzi znoŭ lohkadumna ab tym, što kažuć i robiać inšyja, dy nie čapaj taho, što nie daručana; a tady moža być, što mała kali budzieš turbawacca.
Nia čuć ža nijakich turbotaŭ abo nijakaje biady cieła ci serca — niemahčyma na hetym świecie, heta budzie ŭ wiečnym supačynku.
Woś ža nia dumaj, što znajšoŭ ty ŭžo sapraŭdny supakoj, kali nia dušyć ciabie nijaki ciažar, abo što ŭsio dobra, kali nia maješ niwodnaha woraha; nia dumaj tak ža, što ty daskanalny, kali ŭsio idzie pawodle twajej achwoty.
Niachaj tabie nie zdajecca, što ty nadta wialiki abo što maješ asabliwuju łasku nawat tady, kali nadydzie na ciabie wialikaja pabožnaść dy sałodkaść u sercy, bo nia ŭ hetym spaznajecca, chto sapraŭdy lubić cnotu, dy nia ŭ hetym jašče daskanalnaść i postup čaławieka.
3. Dyk u čym ža, Hospadzie?
U tym, kab z usiaho swajho serca achwiarawaŭ ty siabie woli Boha, nie čakajučy ničoha dla siabie ani ŭ małych, ani ŭ wialikich rečach, ani ŭ dačasnaści, ani ŭ wiečnaści.
Tak, kab z adnolkawaju dumkaju byŭ ty ŭ ščaści i ŭ biadzie, kab zaŭsiody adnolkawa Mnie dziakawaŭ, niahledziačy na abstawiny.
Kali budzieš ty hetkim dužym dy trywałym u nadziei, što i biez unutranaje paciechi padrychtuješ swajo serca da wialikšaje jašče biady i kali nia budzieš apraŭdwacca, što byccam
