Pa śmierci Mitrapalita Pocieja miejsce jaho zaniaŭ Rutski, a Jozafata naznaczyŭ na swajo miejsce ŭ klaštar św. Trojcy ŭ Wilniu ŭ 1614 h. Tut Jozafat pracawaŭ za niekolkich, byŭ wielmi skromny ŭ žyćci i adziežy, dla padwłasnych wielmi wyrazumieły. Adnak nichto pry im nia śmieŭ pazwolić sabie na štoś takoje, ŭ čym mohby być choć cień abrazy Boha. Klaštar Światoj Trojcy byŭ jakby krynicaj, s katoraj hojna razliwalisia jałmužny dla biednych. Dyk i harnulisia tudy biedaki ŭsiakaho rodu. A skul-že mieŭ klaštar patrebnyje bahactwy? Ohlad Božy radziŭ tak, što choć zdarałosia, što na ranicy nie było peŭnaści, ci budzie što padać zakonnikam n abied, ale nikoli nie było zdareńnia, kab i papraŭdzi treba było abyjścisia nia jeŭšy. Bo bahatyje pany, znajuczy patreby klaštaru i paważajučy Jozafata, pasyłali bahatyje zasiłki, katoryje časami prychodzili jakraz tady, kali taho było najbolsz treba.
Sprawy słužby prymušali Jozafata czasta wyježdžać z Wilni to ŭ Žyrawicy, to ŭ Byteń, to ŭ inšyje miejscy, Kožnaja padaroža jaho była jakby misyjnaj wyprawaj, bo Jozafat, ci dzie zanačawaŭ, ci zatrymaŭsia papasawać, zaraz ahledaŭsia, ci nia znojdzie ludziej, da katorych možna byłob pramowić u sprawie wiery. I heta prynosiło dobry plon. Raz pajechaŭ až u Kijeŭ i adwiedaŭ tam prawasłaŭny manastyr «Piečerskuju lawru». Kali dali znać staršamu, što pryjšoŭ Jozafat Kuncewič, uderyli ŭ zwanok i sabrałosia sto manachaŭ, katoryje stali kryčać i šumieć. Jozafat paprasiŭ ihumiena supakoić ich, a kali scichli, pačaŭ
