ju celu — pry ŭchodzie ŭ cerkwu i zamknuŭsia tam, dy wychodziŭ tolki ŭ cerkwu, dy dziela pasiłku.
Kali ŭžo dastaŭ świanceńnia na dyakona, pačaŭ pracawać kala zbaŭleńnia ludziej; dyk ciapier časta wychodziŭ u miesta, šukajučy zbłudziŭšych, kab paciahnuć ich da jednaści i da pakuty za hrachi. Nikatoryje maładziany, paznaŭšy św. Jozafata, zažadali naśledawać jaho i paŭstupali ŭ toj-že klasztar. Ad tej pary u Bazyljanaŭ pry św. Trojcy pačało adnaŭlacca praŭdziwaje zakonnaje żyćcio, akuratna adhawarywalisia kanoničnyje paciery i adpraŭlalisia nabaženstwy. Heta ŭsio wielmi niepadabałosia prawasłaŭnym, a najbolš tak zwanamu Świato-Duchaŭskamu bractwu, — asabliwa, kali ŭ klaštar Światoj Trojcy ŭstupiŭ wielmi mnoha wučony ksiondz Jazep Welamin Rutski, katory razam z Jozafatam byli hłaŭnymi staŭpami światoj jednaści. Woś, bractwo henaje, majučy pa sabie i archimandryta św. Trojckaho klaštaru, Sienčyłłu, pastanawiło ŭsie siły napružyć, kab Rutskaho wyzbycca, a Jozafata, jak majučaho sławu świataści, kab jakkolečy pieraciahnuć na swoj bok. Zaniaŭsia hetym Sienčyłło i, pryzwaŭšy dyakona Kuncewiča, staŭ jaho namaŭlać, ale tut prakanaŭsia, što wielmi pamyliŭsia ŭ swaich rachunkach, dyk razzławaŭšysia ŭderyŭ jaho pa twaru. Jozafat sciarpieŭ heta pakorna i achwiarawaŭ Bohu. A Sienczyłło staŭsia ŭžo atkrytym praciŭnikam Unii i čyniŭ roznyje hwałty, kab dabicca, čaho žadaŭ. Dy zaraz dawiedaŭsia ab usim Mitrapalit i pazwaŭ Sienčyłłu, kab wytłumačyŭsia. Ale toj wybraŭsia na sejm u Waršawu, kab tam
