Старонка:І залацісьцей і сталёвей (1926).pdf/18

БРАТЫ.

Зацьвіла жоўтацьветамі восень…
Ўжо кастрычнік зямлю пакрыў.
Кроў лілася сем дзён, а на восьмы
засталося байцоў толькі тры.

Тры браты на крывавым полі —
кожны жыць яшчэ годы рад…
Краю роднага ня ўбачу я ніколі. —
гаварыў старэйшы брат.

І другі сказаў:
— Хачу жыць я:
ня стрымаць нам ворагаў палкі;
гляну, як у залацістым жыце
буйнай сіньню гараць васількі!

Трэці брат каня растрыножыў:
— Я памру, дык загіне мой край:
буду клікаць людзей я на бой апошні,
прывяду я новую раць!