Гэта старонка не была вычытаная
Хай загіне мая галава.
Усё роўна — забудуць ці ўспомняць…
Шкадаваць?.. Дык нашто шкадаваць,
ды сьлязою вузорыць скроні!..
Зьменяць лепшыя заўтра нас;
ляжа шлях дываном-зелянінай…
Старана ты мая, старана!..
Для цябе і жыць і загінуць…
І таму, хто душой скамянеў,
не пачуць, што жыве і дыша;
не гарэць яму, ня зьвінець
па вялікіх дарогах ла ўзвышшаў.
Будзе вецер і сьнег, і стынь;
сны чароўныя і залатыя…
Цьвёрдым крокам наперад ісьці,
І ніколі запал не астыне.
26-III—1926 г.
