Старонка:І залацісьцей і сталёвей (1926).pdf/39

ЗЬВІНІЦЬ ПРАСТОРАМІ ТУГА.

Зьвініць прасторами туга
і кут далёкі бліжай, бліжай.
Ізноў асінавая гаць
мае напевы закалыша.

Ў зялёных пацерках бяроз,
сьвятлей ад раньня і ад сонца,
маячыць сівы вербалоз,
сасонка туліцца к сасонцы.

О, маем вытканая сінь!
Які напеў, якія словы,
каб шалясьцелі каласы
і бор гудзеў сінягаловы.

Ужо цяпер — ня тыя дні.
І я прышоў сюды з паклонам.
І будзем думаць мы адны
не пра тугу і не пра клёны.