Гэта старонка не была вычытаная
Успомнім, колькі мы прайшлі,
якія зналі пуцявіны —
пабеды звон і славы кліч —
шлях вінаватых і нявінных.
Ўсё помню я… І цьмяны бор…
І мост, і пруд паміж чаротаў…
О, як прайсьці з такой журбой
скрозь сівер люты, стынь і слоту?
Гатоў загінуць на мяжы,
гатоў і плакаць і сьмяяцца.
І хочацца ня дарам жыць,
але гарэць і разгарацца.
Прайду праз гаць, праз строй асін
з дарог прывычных і далёкіх.
Пачну сьпяваць пра тую сінь,
што першую спаткала вока,
Ізноў асінавая гаць
мне тыя казкі наварожыць,
што пачала глушыць туга
напевам сумным і варожым.
Пра маем вытканую сінь
скажу я зноў такія словы,
каб шапацелі каласы
І залацісьцей і сталёвей.
с. Таль.
|}
