Старонка:І залацісьцей і сталёвей (1926).pdf/55

МАЛІЛІСЯ ПАД КРЫЖАМ.

Маліліся пад крыжам,
хісталіся ад зморы:
а я, як чорнакніжнік,
лічу на небе зоры.

Ш укаю я заўзята
дарогі з родных вязяў —
мкне сэрца азыята
у сінь таемных Азій;

да казак сінявейных,
няпісанае праўды…
Самкнуць такія зьвеньні,
каб заіскрыла радасьць.

Спазнаць такія далі,
знайсьці такія тропы,
каб праўнукі ня зналі
ні Азій, ні Эўропаў…