бывае у такіх выпадках, знайшла у гэтым хлопчыку падобство з сваім нябошчыкам.
— Чаго-ж ты такі маркотненькі? — запытала яна Казюка. Хлопчык горка заплакаў: ён так даўно чуў добрае жаночае слова.
— Сабакі спужаўся, — сказаў жабрак: — укусіў мяне за нагу, дык яму шкода мяне. —
— А мо-б ён тут перэначэваў, у хаці? —
— О не, ён будзе маркоціцца па мне, добрая пані. Ён у мяне адзін сыночэк і плачэ, калі не са мной, — жаласьліва, як найлепшы бацька, сказаў старэц.
Выпраўляючы ў пуню, гаспадыня сунула ў ручку хлопчыка акрайчык пірага, каторы на дварэ зараз-жэ апынуўся ў руках «жаласьлівага бацькі». Улёгшыся поруч са старцэм, Казюк доўга на мог заснуць, ён ціханька плакаў, моцна закрыўшы рот, каб не пачуў старэц. Плакала і дрыжала ўсё нутро яго, і сьлёзы, здавалася яму, капалі на сэрцэ, каторае разрывалася ад жалю і ад бязсходнага гора. Наплакаўшыся ён заснуў. Хоць сон пацешыў і парадаваў яго, безпрытульнага і нешчаснага хлопчыка. Прысьніўся яму сьветлы, прасторны дом, сад, дзе гуляў ён з добрай паняй, каторая ласкала яго, неставала, цэлавала і гаварыла яму: «Мой сыночэк» і была яго мамаю. Ён пазнаў яе і, палажыўшы галоўку на яе калені, плакаў ад радасьці. Але набеглі страшные людзі ў сермягах і схапілі яго, заткнулі яму рот, і ён с крыкам абудзіўся.
