Старонка:Аб чым шэпацелі лісьця (1913).pdf/36

— Калі ты іх наклікаў, то сядзі з імі, а я з такімі сядзець ня буду! —

∗
∗     ∗

Госьці разыйшліся. Позна ўжо знайшоў бацька Пятруся ў гумне.

— Сынок! ты на мяне ня гневайся. Я і сам каюся, што наклікаў гэту псярню. Але ня мог-жа я пахваліць цябе за тое, што ты ім сказаў. Праўда на тваей старане, і яны заўтра будуць сароміцца самі сябе.

І сын з бацькам у згодзе пайшлі ў хату.

Толькі-ж у Пятруся глыбока-глыбока запала ў душу гэта крыўда, і ён ніколі ня мог успомніць пра гэты выпадак без таго, каб сэрца яго ня сьціснулося тупой больлю.