Гэта старонка была вычытаная
Ўжо прасохла ральля,
Ўжо рунее трава,
К сабе клічэ земля,
Ты ў яе галава.
Табе рэчкі бурляць,
Табе кветкі цьвітуць,
Табе пушчы шумяць,
І зязюлі пяюць.
Ды і сонцэ, глядзі,
Гэтак сьвеце не зра,
Ну ідзі! ну ідзі!
Араць, сеяць пара!
Мужык (што хвіля ўздыхаючы).
Ўжо ўстаю, ўжо іду,
Ясна пані Весна,
Толькі вот на бяду
Зерня к севу німа.
Трохі нешта было,
Што мне Восень дала,
Вось Зіму нанясло,
І ўсё чыста зьвела.
Апасьледні мяшок
К Калядам я змалоў,
Цяпер сьвіран і ток,
Як хто махалам зьмёў.
І сам сеяць я рад,
Ды, як бачыш, с Кадяд
Усё выбраў да дна,
Ой Весна! ой Весна!
