Старонка:Адраджэньне Беларусі і Польшча, ч.1.pdf/73

ксяндзы, наадварот, утрымлівалі ўсімі сіламі сваіх парафіян на месцы.

Прыймаючы пад увагу, што натуральны прырост насяленьня ад 1897 да 1920 г. ня мог грунтоўна зьмяніць нацыональны склад жыхароў, а калі і зьмяніў, дык, дзякуючы штучным захадам расейскага ураду, у бок павялічаньня „расейскага элемэнту", можна констатаваць ў прыведзяных польскіх спраўках грубую статыстычную абмылку, якую ніяк не магчыма аднесьці ў дзедзіну прыпадковасьці, ці недагляду.

Тая-ж абмылка мае месца і адносна другога „спорнага“ павету — Віленскага, „польскасьць" каторага польскіе дасьледчыкі даказваюць ссылкай на нямецкіе крыніцы 1916 году за часоў окупацыі края нямецкім войскам.

Як бы забыўшыся, што каля 50% беларусаў Віленскага павету ў гэтым годзе знайходзілося за мяжой фронту і не магло трапіць у сьпіскі, цытуюцца адносные цыфры ў %% асобных нацыональнасьцяў.

Вынікі атрымоўваюцца надзвычайные:

	Беларусы	Палякі	Літвіны	Жыды	Расейцы[1]
1897 г.	42%	12,1%	35%	7,4%	3,3%
1916 г.	10%	80%	5%	4%	0,5%

Як бязмерна разбежнасьць цыфр польскае і расейскае статыстыкі, відаць так сама з перапісей места Менска, - цэнтру беларускага руху, - якіе сьведчуць аб выключным узросьце нацыональнай

1. M. Niedzialkowski: „O program polski na Wschodzie" Стр. 2.