вочы Седрыка. Выгляд беднага свінапаса канчаткова раззлаваў яго.
— У кайданы яго! У кайданы! — крычаў ён. — Освальд! Гундыберт! Паскудныя сабакі! Што значыць, што гэты агіднік да гэтага часу не скаваны?
Не смеючы супярэчыць, таварышы Гурта падышлі і звязалі яго раменным повадам, бо ён папаўся першым пад рукі. Гурт не супраціўляўся, але з дакорам глянуў на гаспадара і сказаў толькі:
— Вось што значыць любіць членаў вашай сям’і больш свае ўласнае!
— На коняй і наперад! — крыкнуў Седрык.
— І даўно пара, — сказаў Атэльстан. — Я баюся, што калі не вельмі шыбка будзем ехаць, у высокашаноўнага абата Вальтофа папсуецца ўся яда, прыгатаваная на познюю вячэру.
Аднак падарожнікі падганялі сваіх коняй так старанна, што хутка прыехалі да манастыра святога Вітольда. Настаяцель, сам былы саксонец, прыняў вяльможных саксонскіх гасцей з усякай пашанаю і наладзіў такі шчодры пачастунак, што яны прасядзелі за вячэраю да позняй начы або, праўдзівей, да ранняй раніцы. На другі дзень, як след выспаўшыся, яны не пакінулі дома свайго гасціннага гаспадара раней, чым падзялілі з ім багатае снеданне.
У тую хвіліну, як госці, седзячы на конях, выязджалі з манастырскага двара, вялікі сухарлявы чорны сабака, седзячы на дварэ і падняўшы галаву ўверх, пачаў жаласліва выць, а потым раптам моцна забрахаў і, кідаючыся з боку ў бок, відаць, намерваўся далучыцца да ад’язджаючых.
— Не люблю я гэтай музыкі, бацька Седрык, — сказаў Атэльстан, які звяртаўся да яго з такім тытулам у адзнаку пашаны.
— І я таксама не люблю, дзядзечка, — сказаў Вамба.
— Памойму, — сказаў Атэльстан, добра памятаючы, якім выдатным элем частаваў іх абат, — памойму, лепш-бы вярнуцца і пагасцяваць у абата да пасля-абеда. Не добра выязджаць у дарогу, калі цераз дарогу перайшоў манах або заяц, або выючая сабака; тады трэба перачакаць да таго часу, пакуль не міне наступная трапеза.
