— Глупства! — сказаў Седрык нецярпліва. — Мы і так змарнавалі вельмі шмат часу. А сабаку гэтага я ведаю: ён належыць майму бегламу рабу Гурту; такі-ж бескарысны дармаед, як і яго гаспадар.
З гэтымі словамі Седрык прыўстаў на страмёнах і, злуючыся на перашкоду свайму падарожжу, шыбануў дроцікам у беднага Фангса, які высачыў свайго прапаўшага гаспадара і на свой лад выказваў цяпер захапленне з прычыны таго, што зноў знайшоў яго. Дроцік закрануў за плячо сабакі і ледзь не прыгваздзіў яго да зямлі: бедны сабака завыў яшчэ мацней і кінуўся прэч з дарогі разгневанага тана.
У Гурта сціснулася сэрца, гледзячы на гэта. Ён дарэмна стараўся абцерці сабе вочы і нарэшце сказаў Вамбе, які, бачачы свайго барына не ў гуморы, палічыў за лепшае быць у арыергардзе:
— Зрабі ласку, вытры мне вочы крысою твайго плашча; пыл зусім выеў мне вочы, а рамяні не даюць падняць рукі.
Вамба выканаў просьбу, і некаторы час яны моўчкі ехалі побач. Гурт быў вельмі сумны і маўчаў. Урэшце ён не вытрымаў і звярнуўся да блазна:
— Сябра Вамба, — сказаў ён, — з усіх дурняў, настолькі дурных, каб служыць Седрыку, ты адзін такі спрытны, каб дагадзіць яму тваёю дуратою. А таму ідзі і скажы яму, што Гурт не будзе больш служыць яму ні з прывычкі, ні са страху. Ён можа з мяне галаву зняць, можа біць гарапнікам, можа закаваць у ланцугі, але ад гэтага часу я яму больш не слуга. Схадзі скажы яму, што Гурт, сын Беовульфа, адмаўляецца яму служыць.
— Хоць я і дурань, — адказаў Вамба, — але такой дурной гаворкі і не падумаю перадаваць яму. У Седрыка за поясам засталося яшчэ досыць дроцікаў, і ты ведаеш, што часам ён вельмі метка пападае ў цэль.
— А мне ўсёроўна, — сказаў Гурт, — няхай хоць зараз цаляе ў мяне. Учора ён майго маладога барына Уільфрэда пакінуў валяцца ў крыві, сёння перад самым маім носам хацеў забіць адзіную жывую істоту, якая была ласкава да мяне. Гэтага я яму ніколі не дарую!
