ці пяцёра іëменаў, адзін вартавы пахаджваў узад і ўперад пры святле месяца.
Пачуўшы набліжэнне крокаў, вартавы разбудзіў тых, што спалі, яны мігам ускочылі на ногі і ўсе разам нацягнулі лукі. Шэсць стрэл ляглі на цеціву і накіраваліся ў той бок, адкуль чутны быў шолах, але як толькі стралкі ўбачылі і спазналі павадыра, яны віталі яго са ўсімі адзнакамі пашаны і прыхільнасці, нечага было баяцца з іх боку няпрыязных выпадаў.
— Дзе Мельнік?
— На шляху да Ротэргема.
— Колькі пры ім народу?
— Шэсць чалавек і ёсць надзея на добрую пажыву, калі дапаможа святы Нікалай.
— Пабожна сказана! — заўважыў Локслі. — А дзе Ален з Даліны?
— Пайшоў на шлях да Уотлінга, падпільнаваць прыёра з Жарво.
— І гэта добра прыдумана, — сказаў капітан, — а дзе манах?
— У сябе ў келлі.
— Туды я сам пайду, — сказаў Локслі, — а вы ідзіце ў розныя бакі і збярыце ўсіх таварышоў. Старайцеся сабраць як мага больш народу, таму што ёсць на прыкмеце буйная дзічына, якую прыдзецца высочваць з цяжкасцю, прытым яна кусаецца. Досвіткам прыходзьце ўсе сюды, і я тут буду. Пастойце! — дадаў ён. — Я ледзь не запамятаў самага галоўнага: няхай двое з вас пойдуць хутчэй да Торкільстона, замка рыцара Фрон дэ-Бëфа. Партыя пераапранутых храбрацоў, апранутых гэтак, як мы, вязе туды некалькіх палонных. Сачыце за ім неадступна. Калі нават яны дабяруцца да замка раней, чым мы паспеем сабраць сілы, мы гонарам абавязаны пакараць іх і павінны знайсці спосабы зрабіць гэта. Добра сачыце за імі, няхай той з вас, хто ўсіх лягчэй на ногі, прынясе мне вестку аб тым, што ў іх там робіцца.
Стралкі абяцалі ўсё выканаць дакладна і хутка разышліся ў розныя бакі.
