— Як? — сказаў де-Брасі.
— Сярод палонных ёсць у мяне здабыча не горш твае.
— Значыцца, ты гаворыш аб прыгожай яўрэйцы? — сказаў дэ-Брасі.
— А калі і так, — сказаў Буагільбер, — хто можа мне супярэчыць у гэтым?
— Наколькі мне вядома, ніхто, — адказаў дэ-Брасі, — хіба толькі зарок аб тым, што не будзеш жаніцца…
— Наконт зароку, — сказаў храмоўнік, — я маю дазвол ад нашага гросмайстра, а што датычыць сумлення… калі чалавек сваёю рукою забіў да трох сот сарацінаў, здаецца, можна яму не лічыць кожнага дробнага грашка, які можа з ім здарыцца.
— Табе лепш ведаць, якія ты, маеш прывілеі, — сказаў дэ-Брасі, аднак я гатоў быў паклясціся, што грашовыя мяшкі старога яўрэя прывабліваюць цябе куды больш, чым чорныя вочы яго дачкі.
— Тое і другое пасвойму прывабліва, — адказаў храмоўнік. — Аднак, стары яўрэй толькі напалову мая здабыча. Прыдзецца дзяліць яго чырвонцы папалам з Рэджынальдам Фрон дэ-Бёф, які не дасць нам дарма размясціцца ў яго замку.
Пакуль між рыцарамі адбывалася гэта гутарка, Седрык усімі спосабамі стараўся выпытаць ад акружаючай яго варты, што яны за людзі і з якой мэтай зрабілі напад.
— З выгляду вы англічане, — гаварыў ён, — і між тым накінуліся на сваіх землякоў, як сапраўдныя нармандцы! Што-ж вам трэба ад мяне? І навошта ўчыняеце гвалт над мною? Вашы ўчынкі паказваюць, што вы нічым не лепш звераў, няўжо вы хочаце прыпадобіцца бясслаўнай скаціне нават сваім маўчаннем?
Але дарэмна Седрык звяртаўся да свае варты. У людзей, прыстаўленых вартаваць яго, было шмат грунтоўных падстаў маўчаць, а таму ён не мог іх дацяць ні гневам, ні ўгаворамі. Яны прадаўжалі хутка везці яго наперад, покуль урэшце ў канцы шырокай прысады мільгнуў Торкільстон, старажытны замак, які належыў Рэджынальду Фрон дэ-Бёф.
Як толькі Седрык убачыў абрысы гэтых вежаў і зубчастых шэрых сцен замка, што абраслі мохам і ўзнімаліся
