— Адыдзі, — сказала Рэвека, — адыдзі і выслухай мяне. Ты можаш перамагчы мяне гвалтам, але я праслаўлю тваю подласць, храмоўнік, з аднаго канца Еўропы да другога! Забабоны тваіх сабратаў зробяць для мяне тое, чаго я не дамаглася-б ад іх літасці. У кожнай прэсепторыі, кожнаму капітулу твайго ордэна будзе вядома, што ты, як ерэтык, саграшыў з яўрэйкаю.
— Вось дасціпная яўрэйка! — ускрыкнуў храмоўнік, добра разумеючы, што яна гаворыць праўду; у статуце яго ордэна сапраўды былі такія артыкулы, якія самым дакладным чынам асуджалі і строга каралі за інтрыгі, падобныя той, якую ён пачаў цяпер, і былі нават выпадкі, калі за гэта выганялі рыцараў з ордэна, пакрываючы іх ганьбаю.
— Ты вельмі разумная, — сказаў ён, — але моцна-ж прыдзецца табе крычаць, калі хочаш, каб твой голас быў чутны за жалезнымі сценамі гэтага замка. А ў сярэдзіне гэтых сцен усёроўна — плач, заклікай да правасуддзя, кліч на дапамогу, твой лямант замрэ і нікому не будзе чуваць. Толькі адно можа выратаваць цябе, Рэвека: падначалься свайму лёсу.
— Падначаліцца майму лёсу! — сказала Рэвека. — Ты — подлы чалавек, вералом і трус! Пагарджаю табою, брыджуся цябе!.. Вось мой сродак выратавання… нават адсюль!
З гэтымі словамі яна адчыніла акно, ускочыла на балясы і спынілася на самым краі над бяздоннем. Буагільбер не чакаў ад яе такога адважнага ўчынку.
Ён рвануўся ўперад, але яна ўскрыкнула:
— Заставайся на месцы, горды рыцар, або падыдзі, калі хочаш… але ведай, што калі ты падступіш яшчэ на адзін крок, я кінуся адсюль уніз.
Храмоўнік здрыгануўся: яго рашучасць, якая ніколі не адступала ні перад чыімі пакутамі, змянілася здзіўленнем перад мужнасцю дзяўчыны.
— Сыдзі, — сказаў ён, — сыдзі назад. Клянуся, я не зраблю табе ніякай крыўды!
— Я табе не веру, храмоўнік, — сказала Рэвека, — ты навучыў мяне шанаваць па заслузе дабрачыннасць твайго ордэна.
— Ты несправядліва да мяне! — ускрыкнуў храмоўнік з шчырым запалам. — Клянуся, што ты не будзеш мною па-
