Ён прайшоў праз пакой і накіраваўся ўніз па сходах, пакінуўшы Рэвеку адну. Нават блізкасць смерці не прыводзіла Рэвеку ў такі жах, які адчула яна пры мыслі аб бязмежнай жорсткасці і ненасытнай ганарлівасці гэтага чалавека.
РАЗДЗЕЛ XXV
УВАЙШОЎШЫ ў вялікую залу, храмоўнік застаў там Морыса дэ-Брасі. — Вашы прыгоды, — сказаў дэ-Брасі, — напэўна, былі перапынены, як і мае, гэтымі аглушальнымі гукамі трубы. Але вы прыйшлі пазней мяне і неахвотна, з чаго я заключаю, што ваша спатканне прайшло з большай прыемнасцю, чым маё.
— Значыцца, вы беспаспяхова сваталіся да саксонскай наследніцы? — сказаў храмоўнік.
— Клянуся касцьмі Фамы Бекета, — адказаў дэ-Брасі, — гэта лэдзі Равена, напэўна, чула, што я не магу вытрымліваць відовішча жаночых слёз.
— Вось табе раз! — сказаў храмоўнік. — Правадыр вольнай дружыны — і раптам звяртае ўвагу на жаночыя слёзы! Дзіўна… Калі і пападзе некалькі слёз на факел кахання, полымя разгарыцца яшчэ ярчэй…
— Дзякую за некалькі кропель, — засупярэчыў дэ-Брасі, — гэта дзяўчына столькі плакала, што патушыла-б цэлае вогнішча. Быццам сам вадзяны люцыпар усяліўся ў прыгожую саксонку.
— А ў маю яўрэйку ўсяліўся, напэўна, цэлы легіён люцыпараў, — сказаў храмоўнік, — таму што наўрад ці аднаму люцыпару ўдалося-б унушыць столькі гордасці, столькі рашучасці… Але дзе-ж Фрон дэ-Бёф? Гэты рог трубіць усё больш моцна і прарэзліва.
— Ён напэўна апрацоўвае старога, — з халодным сэрцам сказаў дэ-Брасі. — Магчыма, што лямант Ісаака заглушае рэў гэтага рога. Аднак час паслаць васалаў за гаспадаром.
— Паглядзім, што за прычына такой д’ябальскай траскатні, — сказаў ён. — Вось ліст… калі не памыляюся, напісаны пасаксонску.
