— Фрон дэ-Бёф яшчэ не можа апрытомніць з таго часу, як яго скінулі з каня, — сказаў дэ-Брасі, — яго каробіць пры адным успаміне аб выкліку, хоць бы гэты выклік быў ад блазна і ад свінапаса.
— Клянуся святым Міхаілам, — адказаў Фрон дэ-Бёф, — было-б значна лепш, каб ты ўсё гэта прадпрыемства выносіў на ўласных плячах, дэ-Брасі. Гэтыя людзішкі не асмеліліся-б звяртацца да мяне так нахабна, калі-б ім на дапамогу не падаспелі моцныя разбойніцкія банды. У гэтым лесе шмат бадзяг, і ўсе на мяне злосныя за тое, што я строга ахоўваю дзічыну. Я толькі раз захапіў на месцы злачынства хлапца — у яго яшчэ і рукі былі ў крыві — і загадаў прывязаць яго да рагоў дзікага аленя, які ў пяць хвілін спаласаваў яго да смерці; і з таго часу колькі разоў стралялі ў мяне з лука, быццам я мішэнь, што стаяла гэтымі днямі ў Ашбі… Гэй, хлапчына! — крыкнуў ён аднаму са слуг. — Пасылаў ты даведацца, колькі там набралася народу для падтрымкі такога небывалага выкліку?
— Бадай што дзвесце чалавек сабраліся каля ўскраіны лесу, — адказаў слуга.
— Цудоўна! — прагаварыў дэ-Брасі. — Вось што значыць аддаць свой замак у распараджэнне людзей, якія не умеюць цішком выканаць сваю справу! Вельмі патрэбна было наклікаць сабе на шыю гэта асінае гняздо!
— Якое там асінае гняздо, — сказаў дэ-Брасі, — проста зграя бяскрыўдных чмялёў: у іх жаліць няма чым!
— Як-бы не так! — адказаў Фрон дэ-Бёф. — Ты гаворыш — жаліць ім няма чым? Ды ў іх жала з раздвоеным канцом, у тры футы даўжынёю і пападае ў дробную французскую манету… А ён гаворыць, быццам жаліць няма чым.
— Саромцеся, панове! — сказаў храмоўнік. — Склічам-жа сваіх людзей і зробім супроць іх вылазку. Адзін рыцар, і нават проста ўзброены воін, варты дваццаці такіх ваяк.
— Вядома! — выклікнуў дэ-Брасі. — Нават сорамна выехаць на іх з канëм.
— Гэта так, — сказаў Фрон дэ-Бёф. — І калі-б гэта былі туркі або чарнаскурыя маўры, сэр храмоўнік, або труслівыя французскія сяляне, адважны дэ-Брасі, я б з вамі зга-
