— Дарогу-то знайсці цяжкавата будзе, — адказаў Гурт, у першы раз умешваючыся ў гаворку, — прытым у Седрыка дома рана кладуцца спаць.
— Ну, не мялі глупства, — сказаў воін, — могуць і ўстаць, каб прыняць і пачаставаць такіх падарожнікаў, як мы. Мы не маем намеру кланяцца і прасіць гасціннасці там, дзе мы маем права яе патрабаваць.
— Ужо не ведаю, — панура сказаў Гурт, — ці трэба паказваць дарогу ў дом майго гаспадара такім людзям, якія хочуць патрабаваць па праву тое, што іншыя рады атрымаць з літасці.
— Ты ўздумаў яшчэ спрачацца са мною, нявольнік! — сказаў воін, паднімаючы дарожны гарапнік.
Гурт злосна зірнуў на яго і нерашуча хапіўся за рукаятку свайго нажа, але прыёр Эймер рушыў свайго мула ўперад і, стаўшы паміж воінам і свінапасам, папярэдзіў небяспечную сутычку.
— Не, брат Брыян, прашу вас памятаць, што вы цяпер не у Палестыне. Скажы мне, добры чалавек, — гаварыў ён далей, звяртаючыся да Вамбы і падмацоўваючы сваю гаворку невялікай срэбнай манетай, — як праехаць да Седрыка-Саксонца.
— Дапраўды, чэсны айцец, — адказаў блазен, — я так спужаўся сарацынскай галавы вашага вялебнага спадарожніка, што зусім забыў дарогу дахаты.
— Глупства, — сказаў настаяцель, — калі захочаш, то ўспомніш.
— Добра, — адказаў Вамба. — Будзьце ласкавы, ваша вялебства, ехаць усё па гэтай сцежцы аж да таго месца, дзе ўбачыце ўросшы ў зямлю крыж, потым вазьміцеся ўлева, бо там каля крыжа сходзяцца разам аж чатыры дарогі — і я думаю, ваша вялебнасць змогуць знайсці сабе прытулак раней, чым грымне гром.
Абат падзякваў яго, і коннікі, крануўшы коняй шпорамі, наўскач паімчаліся дарогаю. Хутка грукат капыт заціх удалечыні. Гурт сказаў свайму таварышу:
— Ну, Вамба, калі яны паслухаюць твае разумнае парады, наўрад ці даедуць да Ротэрвуда.
