— Я гатоў, — сказаў Атэльстан, — перацярплю ўсё, што можа прыдумаць іх злосць, і пайду на смерць гэтак-жа спакойна, як пайшоў-бы абедаць.
— Дык прыступім да прычасця, айцец мой, — сказаў Седрык.
— Пачакай хвілінку, дзядзечка, — сказаў блазен сваім звычайным голасам, — што ты вельмі хутка сабраўся? Лепш агледзься добра, перш чым скакаць у цемрадзь лютую.
— Мне сапраўды здаецца, — сказаў Седрык, — быццам яго голас мне знаёмы!
— Гэта голас твайго блазна, — адказаў Вамба, скідаючы з галавы капюшон. — Калі-б ты раней паслухаўся мае дурное парады, ты-б сюды не папаў. Прымі-ж хоць цяпер параду свайго дурня, тады напэўна, ненадоўга тут застанешся.
— Гэта, як-жа, блазен? — запытаў Седрык.
— А вось як, — адказаў Вамба, — апрані гэты балахон і завяжы вяроўку, толькі ў іх і заключаецца мой святы сан… і спакойна ідзі з замка, а мне пакінь свой плашч і пояс, каб мне заняць тваё месца і за цябе скочыць, куды давядзецца.
— Табе заняць маё месца? — сказаў Седрык, здзіўлены такой прапановай. — Але-ж яны цябе проста павесяць, бедны мой дурань.
— І няхай робяць, што хочуць, — адказаў Вамба.
— Ну, Вамба, я згодзен прыняць тваю прапанову толькі з адной умовай, — сказаў Седрык, — а іменна, каб ты перамяніўся вопраткай не са мною, а з сэрам Атэльстанам.
— Э, не, клянуся святым Дунстанам, гэта для мяне не падыходзячая справа.
— Нягоднік, продкі Атэльстана былі ўладарамі Англіі!
— Мне ўсёроўна, кім-бы яны ні былі, — супярэчыў Вамба, — але, у мяне ёсць галава на плячах, і я зусім не хачу, каб мне скруцілі шыю дзеля яго продкаў.
— Ідзіце, шляхетны Седрык, — сказаў Атэльстан, — не прапускайце такога выпадку. Ваша прысутнасць па-за сценамі гэтага замка будзе спрыяць нашаму выратаванню, тады як, калі вы застанецеся тут, усе мы прапалі.
— А хіба за сценамі ёсць надзея на выручку? — запытаў Седрык, паглядзеўшы на блазна.
