настыр атрымае такую шчодрую міласціну, якой яшчэ ніколі не атрымліваў…
— Дачка мая, — адказаў Седрык у трывозе, — мне нельга заставацца ў гэтым замку і траціць час на выкананне звычайных маіх абавязкаў… Я павінен выйсці адсюль як можна хутчэй… Жыццё і смерць шмат каго залежыць ад майго спешнага ўходу.
— Айцец мой, малю вас у імя зарокаў, якія вы далі, не пакідайце няшчаснага, не адмоўце яму ў сваіх парадах і дапамозе ў хвіліну небяспекі! — прадаўжала прасіцельніца.
— А каб мяне д’ябал забраў! — прагаварыў Седрык раздражнёна і, напэўна, прагаварыў-бы яшчэ некалькі сказаў ў такім-жа духу і ў поўнай супярэчнасці з сваёй манахаўскай вопраткай, як раптам гутарка была перапынена грубым голасам Урфрыды, тае старое, якая жыла ў асобнай вежы.
— Гэта што значыць, міленькая? — звярнулася яна да бяседніцы Седрыка. — Гэта ты так плоціш за маю дабрату, за тое, што я табе дазволіла выйсці з верхняе святліцы? — Ідзі сюды, айцец мой, — прадаўжала старая, — ты не тутэйшы і без павадыра не выберашся з замка.
Рэвека пайшла. Прыставаннямі і просьбамі ёй удалося ўмаліць Урфрыду дазволіць ёй выйсці з вежы, пасля чаго Урфрыда паставіла яе даглядаць параненага Айвенго, чаго самой Рэвецы хацелася больш усяго. У поўнай меры разумеючы памеры пагражаючай ёй небяспекі, Рэвека не выпускала самага малога выпадку, каб што-небудзь зрабіць для выратавання палонных. Пачуўшы, што ў гэты замак неяк трапіў свяшчэннік, яна спадзявалася праз яго чаго-небудзь дабіцца. З тым і чакала яна ў калідоры ўяўнага манаха, але яе спробы былі марныя.
РАЗДЗЕЛ XXVII
КАЛІ Урфрыда пагнала Рэвеку назад у пакой хворага, яна сілком пацягнула за сабою Седрыка ў асобную каморку і, увайшоўшы туды, моцна заперла дзверы. Пасля гэтага яна дастала з палічкі бутэльку і дзве шклянкі, паставіла іх на стол і сказала не як пытанне, а хутчэй зацвярджальным тонам:
