табе агалілі чуб па ўсёй форме! Гэй хто там, садраць яму скуру з галавы і шыбануць яе з вышыні вежы за сцяну! Ага! Паглядзім, як ты далей будзеш жарты жартаваць!
— Што-ж, шляхетны рыцар, — вашы ўчынкі лепш вашых слоў, — захныкаў Вамба, па прывычцы прадаўжаючы жартаваць нават адчуваючы блізкасць смерці, — калі вы прыбярэце мяне ў чырвоную шапачку, значыцца з простага манаха я зраблюся кардыналам.
— Небарака, — прагаварыў дэ-Брасі, — ён здаецца, да апошняга ўздыху будзе верны свайму прызначэнню… Фрон дэ-Бёф, не карай яго, лепш падаруй мне, няхай цешыць сваімі прыгаворкамі маю вольную дружыну. Што ты на гэта скажаш, блазен? Згодзен ты сабрацца з духам і адправіцца са мною на вайну?
— Чаму-ж не, толькі трэба ў гаспадара запытаць, таму што, ці бачыш, — сказаў Вамба, паказваючы на свой нашыйнік, — мне нельга знімаць гэтай штукі без яго дазволу.
— Э, нармандская піла ў момант распілуе саксонскі нашыйнік, — сказаў дэ-Брасі.
— Яшчэ-б, ваша светласць, — сказаў Вамба, — ад таго, бадай, і пайшла ў нас пагаворка: „нармандская піла на англійскім дубе, а на англійскай шыі — нармандскае ярмо“.
— І ты добры, дэ-Брасі, — сказаў Фрон дэ-Бёф, — стаіш і цешышся дурнымі байкамі, тады як нам пагражае сур’ёзная бяда! Хіба ты не бачыш, што яны нас перахітрылі, і наша меркаванне аб пасылцы да нашых саюзнікаў не збудзецца, дзякуючы гэтаму самаму стракатаму блазну, з якім ты ўздумаў жартаваць! Таго і глядзі, пачнуць штурмаваць сцены.
— Дык пойдзем да бойніц, — сказаў де-Брасі. — Пакліч храмоўніка, а сам, сваёй велічэзнай асобай лезь на вежу. І я, з свайго боку, пастараюся што-небудзь зрабіць, як умею. А калі лічыш за лепшае ўступіць у перагаворы з бандытам, чаму-б не выкарыстаць пасрэдніцтва гэтага шаноўнага франкліна, які так паглыбіўся ў сузіранне пляшкі з віном?.. Гэй, саксонец, — прадаўжаў ён, звяртаючыся да Атэльстана і падаючы яму келіх з віном, — прамачы сабе глотку гэтым шляхетным напіткам, збярыся з духам і скажы, што ты нам дасі за сваё вызваленне?
