— Тое, што я магу заплаціць, — адказаў Атэльстан, — толькі-б гэта-не было супраціўна гонару і мужнасці. Адпусці мяне на волю разам са ўсімі маімі спадарожнікамі, і я дам тысячу марак выкупу.
— І, акрамя таго, адказваеш нам за безадкладнае адступленне бандытаў, якія цэлымі зграямі раяцца вакол замка? — сказаў Фрон дэ-Бёф.
— Наколькі гэта будзе ў маёй уладзе, пастараюся адвесці іх, і не сумняваюся, што Седрык дапаможа мне ў гэтым.
— Значыцца, справа зладжана, — сказаў Фрон дэ-Бёф, — цябе і іх мы адпусцім з мірам і не будзем больш ваяваць, а ты за гэта заплоціш нам тысячу марак. Сума досыць нязначная, і ты павінен быць нам удзячны, саксонец, за тое, што мы згадзіліся прыняць такую дробязь у замен на вашы асобы. Толькі вось што, гэта згода не датычыцца яўрэя Ісаака.
— Ні дачкі Ісаака, — сказаў увайшоўшы ў залу храмоўнік.
— Пытанне аб выкупе не датычыцца таксама і лэдзі Равены, — сказаў дэ-Брасі. — Няхай ні хто не скажа, што я адмовіўся ад такой здабычы, не паспеўшы добра пабіцца з-за яе.
— Наша умова, — умяшаўся Фрон дэ-Бëф, — не датычыць таксама і гэтага праклятага блазна. Я пакіну яго за сабою, і маю намер паказаць на ім прыклад таго, як са мною жарты жартаваць.
— Лэдзі Равена, — сказаў Атэльстан тонам непарушнага супакою, — мая нявеста. Я дам сябе разарваць дзікімі коньмі, перш чым згаджуся расстацца з ёю. А нявольнік Вамба выратаваў сёння Седрыка; таму я хутчэй сам загіну, чым дазволю хоць-бы крыху яго пакрыўдзіць.
У гэты час увайшоўшы слуга далажыў, што каля варот стаіць манах і просіць упусціць яго.
— Хацеў-бы я ведаць, ці сапраўдны гэта манах, ці зноў пераапрануты ашуканец? — сказаў Фрон дэ-Бёф. — Абшукайце яго, нявольнікі, і калі выявіцца, што вы ў другі раз дапусцілі сябе ашукаць, я загадаю вырваць вам вочы і ў раны забіць гарачых вугалляў.
