— Няхай я перацярплю ўсе вынікі вашага цяжкага гневу, мілорд, калі гэты манах не сапраўдны, — сказаў Жыль. — Ваш зброяносец, Джослін, спазнаў яго і гатоў ручацца, што гэта не хто іншы, як айцец Амвросій, манах з служыцеляў прыёра Эймера, з абацтва Жарво.
— Упусціць яго! — загадаў Фрон дэ-Бёф. — Напэўна, ён прынёс весткі ад свайго вясёлага гаспадара. Завядзіце назад палонных; а ты, саксонец, добра падумай над тым, што тут чуў.
— Я патрабую, — сказаў Атэльстан, — каб мяне трымалі ў зняволенні з пашанаю і каб клапаціліся як мае быць аб маёй ядзе і начлезе, як належыць абыходзіцца з людзьмі, што падлягаюць выкупу. Акрамя таго, няхай той з вас, хто лічыць сябе вышэй астатніх, возьме на сябе асабістую адказнасць за супроцьзаконнае затрыманне мяне, я пасылаў ужо табе выклік праз твайго дварэцкага, значыцца, ты ўжо ведаеш, чаго я патрабую і абавязан адказаць мне. Вось мая пальчатка.
— Я не адказваю на выклік свайго палоннага, — сказаў Фрон дэ-Бёф, — і ты таксама не павінен адказваць, Морыс дэ-Брасі… Жыль, — прадаўжаў ён, — павесь пальчатку франкліна на адзін з аленявых рогаў там, на сцяне: няхай яна застаецца там да таго часу, пакуль яе гаспадар будзе выпушчаны на волю. А тады, калі ён уздумае патрабаваць яе назад або скажа, што я супроцьзаконна ўзяў яго ў палон, ён будзе мець справу з чалавекам, які ніколі яшчэ не адмаўляўся ісці насустрач ворагу, усёроўна, пешаму або коннаму, адзін на адзін або разам з сваімі васаламі!
Саксонскіх палонных павялі і ў тую-ж хвіліну ўпусцілі манаха Амвросія, які быў вельмі перапалоханы.
— Вось гэта сапраўды, „мір вам“, — сказаў Вамба, мінаючы духоўную асобу, — а то ўсе фальшывыя!
— Маці святая!.. — сказаў манах, аглядаючыся на сабраўшыхся рыцараў, — урэшце-то я ў бяспецы і сярод сапраўдных хрысціян!
— У бяспецы, гэта верна, — сказаў дэ Брасі, — а што датычыць сапраўдных хрысціян, дык вось табе магутны барон Рэджынальд Фрон дэ-Бёф, які адчувае самую глы-
