баю выручыць яго, гэта значыць заплаціць за яго патрабуемы выкуп або адбіць яго ў ворага сілаю зброі, як вы палічыце лепшым.
— А каб чорт забраў твайго прыёра! — сказаў Фрон дэ-Бёф. — Напэўна, ён сёння нашча хлебануў цераз край. Дзе-ж гэта чуваць, каб нармандскі барон раскашэльваўся ў карысць якой-небудзь духоўнай асобы; усім вядома, што ў яго грошай у дзесяць разоў больш, чым у нас! І што можам зрабіць мы для выручкі яго сілай зброі, калі нас акружае натоўп ворагаў, які ў дзесяць разоў большы за нас колькасна, і мы з хвіліны на хвіліну самі чакаем іх наступу.
— Я і пра гэтых хацеў далажыць вам, — сказаў манах, — ды вы так спяшаецеся, што не даеце мне дагаварыць… Я ўжо стары, а гэтыя богапраціўныя бойкі зусім збілі з ладу мяне, старога. Аднак шчырая праўда, што яны размяшчаюцца лагерам і пачалі насыпаць вал каля сцен гэтага замка.
— Дык пойдзем на сцены, — закрычаў дэ-Брасі, — паглядзім, што робяць гэтыя нягоднікі!
З гэтымі словамі ён адчыніў кратчастае акно на пляцоўку аднаго з выступаў, агароджаных сценкаю ў выглядзе балкона, і тойчас крыкнуў адтуль тым, хто застаўся ў зале:
— Клянуся, стары манах прынёс нам зусім праўдзівыя весткі! Яны цягнуць мантлеты і павісы[1], а стралкі іх на ўскраі лесу стварылі суцэльны натоўп і цямнеюць, як хмара перад навальніцаю.
Рэджынальд Фрон дэ-Бёф таксама глянуў у поле, схапіў свой рог, моцна і працяжна загучэў і загадаў сваім людзям станавіцца на месцы наверсе сцен.
— Дэ-Брасі, вартуй усходні бок, дзе сцены ніжэй астатніх… Шляхетны Буагільбер, ты даўно спрактыкаваны ў навуцы нападу і абароны, вазьмі на сябе нагляд за заходняй сцяной… Я сам стану каля бойніцы. Але прашу вас, адважныя сябры мае, не абмяжоўвацца абаронаю аднаго толькі пункта: сёння мы павінны пабыць усюды, замяняць сабою многіх і па магчымасці імкнуцца туды, дзе наша прысутнасць можа падбадзёрыць людзей у хвіліны крайняй небяспекі. Нас вельмі мала.
- ↑ Мантлеты і павісы — прылады (шчыты), за якімі хаваліся абложнікі, ідучы на прыступ.
