— Я жыву ў Англіі, сэр рыцар, — сказала яна, — і разумею паанглійску, хоць па адзенню і паходжанню належу да іншай краіны.
— Шляхетная дзяўчына, — пачаў Айвенго; але Рэвека зноў паспяшыла перапыніць яго:
— Сэр рыцар, — сказала яна, — не велічайце мяне тытулам шляхетнай: лепш адразу спазнайце, што ваша служанка не больш, як бедная яўрэйка, дачка таго самага Ісаака з Іёрка, якому вы нядаўна былі такім дабрадзеем і абаронцам. І ён, і ўсе яго чаляднікі абавязаны акружыць вас магчымым доглядам і апекаю, як таго патрабуе ваша цяперашняе хворае становішча.
Пасля гэтага Рэвека паведаміла Айвенго, што ім трэба спяшацца выехаць у Іёрк, што бацька яе вырашыў і яго ўзяць з сабою, пасяліць у сваім доме і да таго часу трымаць там, пакуль яго здароўе не будзе канчаткова ўмацавана.
— Хіба няма ў Ашбі, — сказаў на гэта Айвенго, — або дзе- небудзь у ваколіцах саксонскага франкліна або хоць-бы багатага селяніна, які згадзіўся-б узяць пад сваю апеку параненага земляка і даць яму прытулак, покуль ён не будзе магчы зноў апрануцца ў сваё ратнае ўзбраенне? Няўжо няма паблізу саксонскага манастыра, куды-б мяне прынялі?.. Ці нельга, прынамсі, аднесці мяне ў Буртон, дзе, напэўна, акажа мне гасціннасць настаяцель абацтва святога Вітольда, з якім мы знаходзімся ў сваяцтве?
— Вядома, — адказала Рэвека, — і горшы з пералічаных вамі прытулкаў быў-бы для вас больш зручным жыллём, аднак, сэр рыцар, калі не хочаце прагнаць свайго ўрача, вам нельга перамяніць месца жыхарства. Яўрэі, як вам вядома, умеюць лячыць раны, хоць і не бяруцца наносіць іх; у нашай сям’і, да таго-ж, захоўваюцца некаторыя ўрачэбныя сакрэты; адным з гэтых сродкаў вы ўжо карысталіся і, відаць, выпрабавалі яго дзейнасць. Ні адзін лекар у межах чатырох брытанскіх мораў не здолеў-бы паставіць вас на ногі хутчэй, чым праз месяц.
— А як хутка можаш гэта зрабіць ты? — сказаў Айвенго з нецярплівасцю.
