— Праз восем дзён, калі будзеш цярпліва і паслухмяна выконваць мае прадпісанні, — адказала Рэвека.
— Цяпер, мой добры ўрач, скажы мне, што там здарылася пасля мяне? Ці не ведаеш чаго аб шляхетным саксонцы Седрыку, аб яго чалядніках?.. Пра тую прыгожую даму… — Ён запнуўся, не адважваючыся выгаварыць імя Равены. — Пра тую, што была выбрана царыцай турніру?
— Гэта-ж вы яе выбралі, сэр рыцар, і ўзвялі на ганаровы трон, — сказала Рэвека, — і ваш выбар заслужыў не меншую ўхвалу, чым ваша мужнасць.
Не гледзячы на тое, што Айвенго страціў шмат крыві, гэта не перашкодзіла яму ўспыхнуць яркім румянцам пры думцы, што ён неасцярожна выказаў свае сапраўдныя пачуцці да Равены тым, што так нязграбна паспрабаваў схаваць іх.
— Я хацеў гаварыць не пра яе, а галоўным чынам пра прынца Іоана, — сказаў ён, — а яшчэ мне хацелася-б ведаць, куды дзеўся мой верны зброяносец, і чаму ён цяпер не пры мне?
— А я выкарыстаю сваю лекарскую ўладу і загадаю вам памаўчаць, — сказала Рэвека. — Калі ласка, унікайце трывожных разваг, я сама пастараюся паведаміць вам усё, што вы хочаце ведаць. Прынц Іоан спыніў турнір і спешна выехаў у Іёрк разам са сваімі дваранамі, рыцарамі і прэлатамі свае партыі, усякімі праўдамі і няпраўдамі сабраўшы як можна больш грошай з тых, хто мае ў тутэйшым краі рэпутацыю багацеяў. Гавораць, што ён мае намер завалодаць каронаю свайго брата.
— Ну, гэта мы яшчэ паглядзім! — усклікнуў Айвенго, прыўзняўшыся на ложку. — Я буду біцца за Рычарда з самымі харобрымі з яго праціўнікаў… Адзін супроць двух пайду!..
— Але для гэтага, каб вы змаглі гэта зрабіць, — сказала Рэвека, крануўшы яго рукою за плячо, — вы павінны перш усяго слухаць мяне і ляжаць спакойна.
— Праўда, праўда, — сказаў Айвенго, — так спакойна, як будзе магчыма ў гэты неспакойны час… Ну, дык што-ж Седрык і яго чаляднікі?
— Толькі што быў у нас яго дварэцкі, — сказала Рэвека, — прыбег засопшыся да майго бацькі за грашыма, якія бацька
