— Не хочу здавацца невядомаму пераможцу, — адказаў дэ-Брасі слабым голасам.
Чорны Рыцар прашаптаў некалькі слоў на вуха паваленага праціўніка.
— Здаюся ў палон без агаворак, — адказаў нармандзец, пераходзячы ад упартага і задзёрыстага тону да поўнай, хоць панурай пакорнасці.
— Ідзі ў перадавую вежу, — сказаў валадарна пераможца, — і там чакай маіх далейшых загадаў.
— Спачатку дазволь мне сказаць, — прамовіў дэ-Брасі, — тое, што табе не лішне ведаць. Уільфрэд Айвенго, паранены і палонны, загіне ў пылаючым замку, калі безадкладна яму не дапамагчы.
— Уільфрэд Айвенго, — усклікнуў Чорны Рыцар, — у палоне і гіне?.. Калі хоць адзін волас на яго галаве апаліць агонь, усё насельніцтва замка адкажа мне за гэта жыццём!.. Пакажы мне ў якім ён пакоі?
— Вось там, вітыя драбіны, — сказаў дэ-Брасі, — узыйдзі наверх, яны вядуць у яго пакой… Калі хочаш, я правяду цябе, — дадаў ён пакорным тонам.
— Не, ідзі ў перадавую вежу і чакай маіх распараджэнняў. Я табе не давяраю, дэ-Брасі.
У працягу гэтай сутычкі і кароткай гутаркі, якая адбылася пасля яе, Седрык, убачыўшы, што брама адчынілася, на чале атрада, сярод якога асабліва выдатнае месца займаў пустэльнік, спусціўся на мосцік і, перайшоўшы роў, адціснуў назад разгубленых і збянтэжаных воінаў дэ-Брасі, з якіх адны прасілі літасці, іншыя дарма спрабавалі супраціўляцца, а большая частка пабегла хавацца ва ўнутраны двор. Сам дэ-Брасі падняўся з падлогі і сумнымі вачыма сачыў за сваімі пераможцамі.
— Ён мне не верыць! — прашаптаў ён. — Але хіба я заслужыў яго давер’я?
Ён падняў меч, што валяўся на зямлі, здзеў шлем у адзнаку пакорнасці і перайшоўшы цераз роў у перадавую вежу, аддаў свой меч іëмену Локслі.
Пажар тым часам разгараўся ўсё мацней, і адзнакі яго паступова пранікалі ў той пакой, дзе Рэвека даглядала за
