— Храмоўнік, паганы сабака!.. Ганьба свайго ордэна… пусці зараз гэту дзяўчыну! Здраднік Буагільбер. Гэта я, Айвенго, табе загадваю… Агіднік! Ты заплоціш мне за гэта сваёю крывёю!
— Я-б, бадай, не знайшоў цябе, Уільфред, калі-б не пачуў твой голас, — сказаў Чорны Рыцар, уваходзячы ў пакой.
— Калі ты сапраўдны рыцар, — адказаў Уільфрэд, — не клапаціся пра мяне, а бяжы за тым злодзеем, выратуй лэдзі Равену… ахоўвай шляхетнага Седрыка!
— Усіх па парадку, — адказаў рыцар Вісячага замка, — але цяпер твая чарга.
Схапіўшы на рукі Айвенго, ён панёс яго гэтак-жа лёгка як храмоўнік панёс Рэвеку, дабег з ім да брамы, здаў з рук на рукі дваім іëменам, а сам кінуўся назад у замак выручаць астатніх палонных.
Адна вежа была ўся ахоплена полымем; агонь вырываўся з усіх яе вокан і бойніц. Але ў іншых частках замка таўшчыня сцен і скляпеністых столей яшчэ супраціўлялася дзейнасці агня, і тут разыгралася на прасторы чалавечая ярасць, не менш магутная і разбуральная, чым тая стыхійная сіла, якая панавала ў другім месцы. Абложнікі праследвалі абаронцаў замка з аднаго пакоя ў другі і задавольвалі тую помстную нянавісць, якую даўно наклікалі на сябе лютыя воіны барона Фрон дэ-Бёф. Большасць гарнізона абаранялася да апошніх сіл; нямногія прасілі літасці… ні аднаго не пашкадавалі.
Сярод гэтай мітусні і жаху Седрык бегаў па ўсяму замку, шукаючы Равену, а верны Гурт ішоў следам за ім. Саксонцу пашанцавала дасягнуць пакоя, дзе схавана была яго выхаванка. Седрык даручыў яе апецы Гурта, загадаўшы праводзіць да перадавое вежы, куды шлях быў ачышчаны ад ворагаў і не загароджаны пажарам. Скончыўшы з гэтай справай, Седрык паспяшыўся на выручку свайго сябра Атэльстана. Але раней чым ён дайшоў да старадаўняе залы, дзе спачатку сам трымаўся ў палоне, Атэльстан і так ужо выйшаў на волю, дзякуючы вынаходлівасці блазна Вамбы, якому ўдалося хітрасцю здабыць свабоду і сабе і свайму сатаварышу па зняволенні.
