Калі шум і трэск былі ўсяго мацней і Вамба справядліва заключыў, што барацьба дасягнула свайго апагею, ён пачаў крычаць з усіх сіл: „Ура, наша ўзяло!“. Каб гэтыя крыкі былі больш страшныя, ён сцягнуў дзве ці тры штукі іржавага ўзбраення, што вісела ў розных кутах залы, і пачаў з грукатам удараць адно аб адно.
Вартавы, што стаяў у сумежным пакоі, які і без таго вельмі хваляваўся, спужаўся шуму, які ўчыніў Вамба і, адчыніўшы насцеж знадворныя дзверы, пабег далажыць храмоўніку, што вораг уварваўся ў замак і ў старой зале цяпер б’юцца. Палонныя без усякае перашкоды выйшлі ў каравулку, а адтуль прабраліся ў двор замка, дзе адбывалася апошняя сутычка.
Тут быў ганарлівы Буагільбер, верхам на кані, акружаны жменькаю конных і пешых абаронцаў замка, што згрупаваліся вакол правадыра, у надзеі пад яго кіраўніцтвам як-небудзь выратавацца адсюль. Пад’ёмны мост быў па яго распараджэнню спушчаны, але ўжо зняты абложнікамі. Стралкі, якія да гэтага часу стаялі перад сценамі замка з гэтага боку, з мэтаю ўсялякімі шыбальнымі знарадамі трывожыць гарнізон, як толькі ўбачылі пажар і заўважылі, што пад’ёмны мост спускаюць, хутка абступілі браму; мэта іх была, папершае, не выпускаць гарнізона з замка, а падругое, забяспечыць сабе долю здабычы, перш чым замак паспее згарэць.
У той-жа час частка абложнікаў толькі што пранікла ў двор і шалёна напала на ўцалеўшых абаронцаў, якія такім чынам мелі напад спераду і з тылу.
Натхнёныя роспаччу і падбадзёраныя прыкладам свайго правадыра, застаўшыяся воіны біліся з надзвычайнай мужнасцю; і хоць іх было нямнога, але яны былі так добра ўзброены, што некалькі разоў адціскалі напіраўшы на іх натоўп. Рэвека, пасаджаная на каня з адным з сарацінскіх нявольнікаў Буагільбера, была ў самай сярэдзіне яго маленькага атрада, і храмоўнік нават у распале сутычкі ўвесь час клапаціўся аб яе бяспецы. Ён штораз вяртаўся да яе, не думаючы аб уласнай абароне, трымаў перад ёю трохраговы вылажаны сталлю шчыт. Хвілінамі ён пакідаў яе, выскокваў
