уперад, выкрыкваў свой баявы покліч, звальваў на зямлю некалькіх перадавых байцоў з ліку нападаючых, і тойчас зноў станавіўся поруч з канём Рэвекі.
Атэльстан убачыў на кані жаночую фігуру, якую так зайздросна ахоўваў рыцар храма, і ўявіў, што гэта лэдзі Равена.
— Клянуся душою святога Эдуарда, — сказаў ён, — я яе адбяру ў гэтага ганарлівага рыцара, і ён памрэ ад мае рукі!
— Што вы робіце! — усклікнуў Вамба. — Пачакайце… спяшыць — толькі людзей смяшыць. Палезеш за рыбай, а зловіш жабу… упэўніваю вас, што гэта зусім не лэдзі Равена… вы паглядзіце, якія ў гэтай даўгія чорныя косы!.. Ну, калі вы не ўмееце адрозніваць чорнага ад белага, можаце самі распраўляцца, а я вам не слуга! Ды на вас і панцыра няма! Падумайце, хіба шоўкавая шапка вытрымае супроць сталёвага мяча? Ну, узяўся збан па ваду хадзіць, тут яму і галаву злажыць! „Мір вам“, адважны Атэльстан, — заключыў ён сваю прамову, выпусціўшы крысу каптана, за якую стараўся ўтрымаць саксонца.
Атэльстан мігам схапіў паліцу, якая ляжала на зямлі побач з паміраючым байцом, і, размахваючы ёю направа і налева, рынуўся да атрада храмоўніка, кожным ударам звальваючы з ног то таго, то другога з абаронцаў замка, што пры яго магутнай сіле, якая распальвалася раптоўным прыступам ярасці, было няцяжка; праз хвіліну, апынуўшыся за два крокі ад Буагільбера, ён моцна крыкнуў яму выклік:
— Вяртай назад, няверніцкі храмоўнік! Аддавай зараз-жа тую, якой ты не варты дакрануцца! Вяртай, гавораць табе, агідны член зладзейскай зграі разбойнікаў і ліцамераў!
— Сабака, — прагаварыў Буагільбер, заскрыгатаўшы зубамі. — Я цябе навучу зневажаць святы ордэн!
З гэтымі словамі ён павярнуў каня і, прымусіўшы яго стаць на дыбы, у тую-ж секунду ўзняўшыся на страмёнах і ў той момант, калі яго конь зноў апускаўся на пярэднія ногі, выкарыстаў сілу яго падзення і з размаху ўдарыў Атэльстана мячом па галаве.
Праўду казаў Вамба, што шоўкавая шапачка не абароніць ад сталёвага мяча. Зброя храмоўніка была навострана
