з такой дасканаласцю, што рассекла, як трысцінку, тоўстую ручку паліцы, акутую жалезам, якую гарацешны саксонец падняў уверх, каб адбіць удар. Атэльстан упаў.
— Ага! — усклікнуў Буагільбер. — Вось як мы распраўляемся з тымі, хто блюзніць супроць рыцараў храма!
Карыстаючыся агульнай мітуснёй саксонцаў, якія былі сведкай падзення Атэльстана, Буагільбер крыкнуў:
— Хто хоча выратавацца, за мною! — і рынуўшыся цераз пад’ёмны мост, разагнаў стралкоў, якія спрабавалі спыніць яго. За ім паскакалі яго сараціны і чалавек пяць-шэсць воінаў, паспеўшых ускочыць на коняй. Адступленне храмоўніка было тым больш небяспечна, што цэлая хмара стрэл паімчалася ўздагон за ім і яго атрада. Але гэта не перашкодзіла яму імчацца вакол замка і пад’ехаць да перадавой вежы; ён меркаваў, што Морысу дэ-Брасі, можа ўдалося авалодаць ёю, згодна іх першапачатковага плана.
— Дэ-Брасі! — закрычаў ён. — Дэ-Брасі, ці тут ты?
— Тут, — абазваўся дэ-Брасі, — але я палонны.
— Магу я выручыць цябе? — прадаўжаў Буагільбер.
— Не, — адказаў дэ-Брасі, — я здаўся без агаворак і хочу стрымаць слова. Ратуйся сам… Сокал прыляцеў… Бяжы з Англіі за мора… Больш нічога не магу табе сказаць.
— Добра, — сказаў храмоўнік, — заставайся, калі хочаш, але памятай, што я стрымаў сваё слова. Якія сокалы ні прыляталі-б, думаю, што ад іх можна схавацца ў прэсепторыі Тэмпльстону; гэты прытулак надзейны, туды я і накіроўваюся, як чапля ў сваё гняздо.
Сказаўшы гэта, ён памчаўся далей, а за ім і яго дружына.
Пасля ад’езду храмоўніка, тыя з абаронцаў замка, якім не ўдалося ўскочыць на коняй, прадаўжалі шалёна біцца з абложнікамі, але хутчэй ад таго, што не чакалі літасці, а не таму, што спадзяваліся выратавацца. Агонь хутка распаўсюджваўся па ўсіх частках будынка. Раптам наверсе адной бакавой вежы з’явілася Ульрыка. Яе раскудлачавыя валасы даўгімі пасмамі развяваліся вакол непакрытай галавы. Яна размахвала ў паветры сваёй прасніцай.
Полымя ўзнялося да вячэрняга неба адным велізарным, чырвоным слупам, які быў відзен адусюль на далёкай ад-
