трэ’ было заключыць, што таварышы вельмі шчыра прымалі да сэрца знікненне свайго манаха…
— А мы тымчасам прыступім да справы, — сказаў Локслі. — Як толькі пройдзе чутка аб нашым смелым учынку, атрады дэ-Брасі, Мальвуазена і іншых саюзнікаў барона Фрон дэ-Бëф пачнуць нас шукаць, і нам лепш хутчэй выбрацца з тутэйшых месц. Шляхетны Седрык, — прадаўжаў ён, звяртаючыся да саксонца, — здабыча падзелена, як бачыш, на дзве кучы, выбірай, што табе лепш спадабаецца, і раздай дабро тваім слугам, удзельнікам нашага агульнага прадпрыемства.
— Добры іëмен, — сказаў Седрык, — сэрца маё вельмі засмучана. Няма больш Атэльстана Конінгбургскага!.. З ім загінулі такія надзеі, якім ніколі больш не збыцца! Яго кроў патушыла такую іскру, якую больш не раздзьмуць! Мае слугі, за выключэннем толькі нямногіх, што знаходзяцца тут пры мне, толькі і чакаюць, каб перавезці яго астанкі да іх апошняга жылля. Лэдзі Равена пажадала вярнуцца ў Ротэрвуд, і трэба праводзіць яе з дастатковым атрадам узброенай прыслугі. Так што мне ужо трэба было-б адбыць з гэтых месц, але я чакаў не здабычы, не, ні я, ніхто з маіх людзей не дакранецца да яе… але я чакаў толькі выпадку выказаць маю ўдзячнасць табе і тваім харобрым таварышам за захаванне майго жыцця і гонару.
— Як-жа так, — сказаў правадыр, — мы выканалі сама больш толькі палову справы; вазьмі-ж са здабычы хоць тое, чым узнагародзіць тваіх суседзяў і прыхільнікаў.
— Узнагародзіць іх я магу і сваім дабром, — адказаў Седрык, — я досыць багаты для гэтага.
— А іншыя, — сказаў Вамба, — былі настолькі разумныя, што самі сябе ўзнагародзілі. Не з пустымі рукамі пайшлі! Не ўсе-ж ходзяць у дурных каптурах.
— І добра зрабілі, — сказаў Локслі, — нашы статуты абавязковы толькі для нас саміх.
— А ты мой небарака, — сказаў Седрык, павярнуўшыся і абняўшы свайго блазна, — як узнагародзіць мне цябе? Усе мяне кінулі, адзін ты застаўся сябром да канца!
