— Пусці вуздэчку… не трымай каня гэтай дамы! — сказаў Седрык, падыходзячы. — Клянуся ясным сонцам, каб не сорам было, я б прыгваздзіў цябе да зямлі маім дроцікам… Але будзь упэўнены, Морыс дэ-Брасі, што ты яшчэ адкажаш мне за свой удзел у гэтай агіднай справе.
— Палоннаму пагражаць лёгка! — сказаў дэ-Брасі. — Аднак, якой-жа далікатнасці можна чакаць ад саксонца!
Ён адступіў на два крокі і прапусціў Равену ўперад.
Перад ад’ездам Седрык горача дзякаваў Чорнаму Рыцару і вельмі запрашаў яго з сабою ў Ротэрвуд.
— Я ведаю, — гаварыў ён, — што вы, вандроўныя рыцары, любіце лётаць па свету, усё сваё багацце вы бачыце ў спраўнасці свае зброі, а зялёных угоддзяў і іншай маёмасці зусім не цэніце. Але шчасце вайны нясталае; часам захочацца свайго цёплага кута нават і таму, хто ўсё жыццё ваяваў ды вандраваў. Ты сабе зарабіў такі цёплы кут у Ротэрвудзе, шляхетны рыцар. Седрык усё, што мае, з радасцю прапануе табе. Таму прыязджай у Ротэрвуд і будзь там не госцем, а як сын ці брат.
— Я і так шмат набыў ад знаёмства з Седрыкам, — адказаў рыцар, — ён навучыў мяне цаніць саксонскую дабрачыннасць. Я прыеду у Ротэрвуд, чэсны саксонец, хутка прыеду; але ў сучасны момант неадкладныя і важныя справы перашкаджаюць мне пакарыстацца тваім запрашэннем. Можа здарыцца, што, калі я прыеду да вас, я папрашу такой узнагароды, што нават і ты задумаешся, дарма, што такі шчодры і вялікадушны!
Зараней на ўсё згодзен! — адказаў Седрык, з гатоўнасцю ляснуў далонню ў працягнутую яму ў жалезнай пальчатцы руку. — Бяры, што хочаш, хоць-бы палову ўсяго, што я маю.
— Ну, глядзі, не раздавай сваіх абавязкаў з такою лёгкасцю, — сказаў рыцар Вісячага замка, — я, аднак, усё-такі спадзяюся атрымаць жаданую ўзнагароду. А покуль бывай!
— Я яшчэ павінен папярэдзіць цябе, — дадаў саксонец, — што покуль адбудзецца пахаванне Атэльстана, жыць буду я ў яго замку Конінгсбургу. Залы замка будуць увесь час
