— Слаўна ты трубіш і вельмі ў цябе чыста атрымліваецца, — сказаў іёмен. — Праваліцца мне на гэтым месцы, калі ты не такі-ж добры паляўнічы, як ратны воін. Б’юся аб заклад, што і ты на сваім вяку перастраляў досыць дзічыны!.. Таварышы, добра запамятайце гэты заклік: ён будзе сігналам рыцара Вісячага Замка; і хто яго пачуе, ды не паспяшаецца да яго на падмогу, таго я загадаю гнаць вон з нашай вольніцы цецівою ад яго ўласнага лука.
— Многія леты нашаму правадыру, — закрычалі іёмены. — Няхай жыве Чорны Рыцар Вісячага Замка! Добра-б хутчэй пачуць яго заклік, каб даказаць, як мы рады служыць яму.
Урэшце Локслі ўзяўся за дзяльбу здабычы і выканаў гэты абавязак з поўнай бесстароннасцю. Дзесятую долю ўсяго дабра адлічылі на дабрачынныя справы, яшчэ адну частку пакінулі на нешта падобнае агульнай касы; другую частку на долю ўдоў і сірат забітых. Астатняе падзялілі між усімі членамі вольніцы, згодна іх заслугам. Ва ўсіх спрэчных выпадках начальнік выказваў сваё цвёрдае рашэнне, і яму падначальваліся бясспрэчна. Чорны Рыцар толькі дзівіўся таму, як гэтыя людзі, што стаяць па-за законам, змаглі ўстанавіць у сваім асяроддзі такі справядлівы і дакладны парадак. Ён уважліва сачыў увесь час за іх правадыром, і ўсё, што бачыў і чуў, толькі падцвярджала яго высокую думку аб розуме і бесстароннасці адважнага іëмена.
Калі кожны ўзяў сваю частку здабычы, а скарбнік з чатырма рослымі іëменамі перацягнулі частку, што была прызначана ў агульны скарб, у нейкае патаемнае месца, усё дабро, адлічанае на дабрачынную справу, так і засталося някранутым.
— Хацелася-б мне даведацца, — сказаў Локслі, — што здарылася з нашым вясёлым капеланам. Раней ніколі не было так, каб ён адлучаўся, калі трэба дзяліць здабычу, а цяпер яго просты абавязак распарадзіцца дзесятаю доляю барышоў з нашага паспяховага мерапрыемства. Акрамя таго, ёсць у мяне тут блізка палонны, таксама духоўнага звання, дык мне хацелася-б, каб наш манах дапамог мне з ім абысціся, як трэба… Толькі баюся, што не відаць нам больш нашага весельчака.
