— Як? — закрычаў манах. — Я табе напомню толькі адно слоўца з усяе нашае гутаркі: памятаеш, як ты абяцаў аддаць усё сваё багацце нашаму ордэну?
— Ніколі мае вусны не гаварылі падобных слоў.
— Не, — падхапіў пустэльнік, — калі ты аднекваешся ад абяцання, якое даў у карысць ордэна, ты падлягаеш самай строгай кары.
Сказаўшы гэта, ён падняў алебарду і намерваўся рукаяткаю ўдарыць старога, але Чорны Рыцар уступіўся ў гэту справу і ўтрымаў манаха за руку, чым выклікаў выбух гневу супроць сябе.
— Клянуся святым Фамою з Кента, — закрычаў алтарнік, — калі я вазьмуся біцца, я цябе навучу соўгацца не ў сваю справу, сэр Гультай, не пагляджу, што ты захаваўся ў цэлую жалезную скрынку!
— Ну, ну, — сказаў рыцар, — завошта-ж на мяне гневацца, ты-ж ведаеш, што я табе заўжды сябра і прыяцель.
— Нічога гэтага я не ведаю, — адказаў манах, — а хочу з табою біцца, таму што ты балбатун і нахабнік.
— Як-жа так, — засупярэчыў рыцар, якому, відаць, падабалася падражніваць свайго нядаўняга сябра, — няўжо ты забыўся, што дзеля мяне (я не хочу ўспамінаць аб спакусе ў выглядзе віннай пляшкі і пірага) ты добраахвотна парушыў свой зарок устрымання і малітвы?
— Ці ведаеш, сябра, — прагаварыў пустэльнік, сціскаючы свой здаравенны кулак, — я не ўтрымаюся і лупану цябе па вуху.
— Такіх падарункаў я не прымаю, — сказаў рыцар, — а памяняцца з табою згодзен; калі ласка, толькі я табе адплачу з процантамі.
— А вось зараз убачым, — сказаў манах.
— Пачакай, — закрычаў капітан, — што ты гэта ўздумаў, шалёны манах? Сварыцца пад нашым Запаветным Дубам?
— Гэта не сварка, — супакойваў яго рыцар, — а проста сяброўскі абмен ласкавасцямі. Ну, манах, удар, як умееш; я ўтрымаюся на месцы; паглядзім, ці ўтрымаешся ты.
— Табе добра гаварыць, маючы на галаве гэты жалезны гаршок, — сказаў манах, — але ўсёроўна, я цябе павалю з ног!
