Пустэльнік агаліў сваю смуглую руку па самы локаць і з усяе сілы ўдарыў рыцара кулаком па вуху. Ад такой аплявухі мог-бы паваліцца здарваенны бык, але праціўнік яго і не варухнуўся. Моцны крык пахвальбы вырваўся з вуснаў іëменаў, якія стаялі навакол: кулак алтарніка ўвайшоў у пагаворку паміж імі, і большасць на сабе паспрабавала яго магутнасць, хто жартам, а хто і ў сур’ёзных выпадках.
— Бачыш манах, — сказаў рыцар, — здымаючы сваю жалезную пальчатку, — хоць на галаве ў мяне і было прыкрыцце, але на руцэ нічога не будзе. Станавіся-ж мацней!
— Падстаўлю шчаку маю ўдараючаму, — сказаў манах, — і наперад кажу, хлапчына, калі ты скранеш мяне з гэтага месца, я табе дарую выкуп з яўрэя цалкам!
Здаравенны поп стаў у гордую і выклікаючую постаць. Але ад лёсу не ўцячэш! Аплявуха, якую даў яму рыцар, была ўлеплена з такім стараннем і сілай, што манах кулём паляцеў на зямлю, на вялікае здзіўленне ўсіх гледачоў. Аднак, ён устаў і, не выказваючы ані гневу, ні суму, сказаў:
— Ведаеш, братка, ты-б крыху пасцярогся, маючы такую сілу. Як-жа я буду цяпер служыць імшу, калі ты мне сківіцу зламаў? І на дудцы-ж нельга іграць, не маючы ніжніх зубоў. Аднак, вось табе мая рука ў доказ непарушнай прыязні, а мяняцца з табою аплявухамі я больш не буду, таму што мне гэта нявыгадна. Значыцца, канец усякай няпрыязні…
— А манах-то наш добранькі стаў з таго часу, як атрымаў аплявуху, — сказаў Клеменцій…
— Адкасніся, абібок! Што ж гэта, урэшце, ніякай павагі да сябе я не бачу! Усе сталі гаспадарамі, а слуг нима? Я табе гавару, хлапчына, дакладна, што я крыху не цвёрды быў на нагах, калі добры рыцар мяне ўдарыў… а то-б я, канечна, утрымаўся на месцы. Калі-ж ты хочаш яшчэ пагаварыць наконт гэтага, дык давай я табе пакажу, як умею іншых з ног збіваць.
— Годзе вам, кіньце! — сказаў капітан. — А ты, Ісаак, падумай, ці шмат ты можаш даць за сябе выкупу, а я покуль займуся допытам другога палоннага, зусім іншага гатунку.
