Іёмены так-сяк разнялі сашчапіўшыхся папоў, якія прадаўжалі голасна лаяцца, прычым прыёр выражаўся больш гладка і вольна, а пустэльнік перавышаў яго сілай і запалам свае прамовы. Урэшце прыёр апамятаўся і скеміў, што траціць сваю годнасць, пачаўшы лаяцца з лясным капеланам. Ён паклікаў сваіх спадарожнікаў, і яны ўсе разам паехалі.
Заставалася ўзяць у яўрэя якую-небудзь распіску ці абавязацельства ў тым, што ён заплоціць выкуп за сябе і за прыёра.
Ісаак выдаў за сваім подпісам вексель на аднаго з сваіх сабратаў у Іёрку, просячы яго выдаць прад’яўніку тысячу крон срэбнай манетай і, акрамя таго, перадаць яму некаторыя тавары, тут-жа дакладна азначаныя.
На развітанне правадыр лясной вольніцы даў Ісааку практычную параду:
— Не скупіся на шчодрыя прапановы, Ісаак.
Ісаак згадзіўся з гэтым і адправіўся ў дарогу разам з двума рослымі леснікамі, якія ўзяліся праводзіць яго праз лес і ў той-жа час служыць яму абаронай.
Чорны Рыцар, які ўвесь час з найвялікшай цікавасцю сачыў за ўсім, што тут адбывалася, у сваю чаргу пачаў развітвацца. Ён выказаў Локслі сваё здзіўленне з прычыны тых форм грамадзянскасці і парадку, якія ён бачыў у асяроддзі людзей, што хаваюцца ў глыбіні лясоў ад пабораў і ўціску ўрада і дваранства.
— Так, сэр рыцар, — адказаў іёмен, — здараецца, што і дрэннае дрэва дае добрыя плады, а дрэнныя часы параджаюць не адну толькі бяду.
— Хто-ж ты? — запытаў рыцар.
— Сэр рыцар, — сказаў правадыр лясной дружыны, — у кожнага з нас свой сакрэт. Мяркуйце пра мяне як хочаце, і сам складу сабе наконт вас некаторыя меркаванні, але зусім магчыма, што ні вы, ні я не пападзем у цэль. Але таму што я не прашу вас адкрыць мне вашу тайну, не крыўдзіцеся, калі і я вам свае не адкрыю.
— Прашу прабачэння, адважны іëмен, — сказаў рыцар, — ваш дакор зусім справядлівы, але можа здарыцца, што мы яшчэ
