— Свавольныя марадзёры! — крычаў прынц. — Калі я калі-небудзь буду англійскім каралём, я буду вешаць такіх непаслушнікаў на пад’ёмных мастах іх уласных замкаў!
— Але для таго, каб зрабіцца англійскім каралём, — холадна сказаў прысяжны дарадца, — трэба, каб ваша светласць не толькі церпяліва перанесла непаслухмянства гэтых свавольных марадзёраў, але, наадварот, узяла-б над імі ўсялякае апякунства. Мы зайшлі так далёка, што адступаць не зусім бяспечна.
Прынц Іоан нервова хлопнуў сябе далоняю па лбу і пачаў шырокім крокам хадзіць па пакоі.
— Падлюгі, — бурчэў ён, — агідныя здраднікі! Пакінулі мяне ў такую важную хвіліну!
— Хутчэй можна назваць іх лёгкадумнымі блазнюкамі, — сказаў Вальдэмар, — таму што, напэўна, яны займаюцца глупствам, замест таго, каб рабіць сапраўдную справу.
— Што-ж нам аднак рабіць? — сказаў раптам прынц, спыняючыся перад Вальдемарам.
— Не ведаю, што можна-б зрабіць, — адказаў Фіц-Урс, — акрамя таго, што ўжо зроблена. Я не прыйшоў-бы да вашай светласці разам гараваць аб нашых няўдачах, каб не даў загад пусціць у ход усякія захады для папраўкі справы.
— Ты заўсёды быў маім добрым геніем, Вальдэмар, — сказаў прынц. — Калі ў мяне заўсёды будзе такі таленавіты і старанны канцлер, маё цараванне будзе праслаўлена ў летапісах гэтай краіны… Ну, як-жа іменна ты распарадзіўся?
— Я загадаў Луі Вінкельбранду, старэйшаму памочніку Морыса дэ-Брасі, трубіць збор, усёй яго дружыне сесці на коняй, разгарнуць яго сцяг і зараз-жа ехаць у замак барона Фрон дэ-Бёф на выручку нашых сяброў, пакуль яшчэ не позна.
Прынц Іоан пачырванеў ад прыкрасці.
— Ці не занадта шмат ты на сябе бярэш, Вальдэмар Фіц-Урс? — усклікнуў ён. — Якая дзёрзкасць! Загадвае ў трубы трубіць, і сцяг распускаць, тады як мы самі тут прысутнічаем і ніякіх загадаў наконт гэтага не давалі!
— Прабачце, ваша вялікасць, — сказаў Фіц-Урс, у душы праклінаючы пустахвальства свайго патрона, — але марудзіць
