было нельга, тут кожная хвіліна дорага, а таму я і адважыўся ўзяць на сябе ўсю адказнасць у справе, якая так важна для бяспекі вашай светласці.
— Я табе дарую, Фіц-Урс, — сказаў прынц з важнасцю, — добры намер адкупляе тваю неабдуманую паспяховасць… Але каго я бачу? Клянусь крыжам, гэта сам дэ-Брасі… У якім страшэнным выглядзе ён з’яўляецца перад намі!
Сапраўды, гэта быў дэ-Брасі, з акрываўленымі шпорамі і тварам, расчырванелым ад шалёнай язды. Усё яго ўзбраенне мела відавочныя сляды нядаўняй упартай бойкі, яно было праломлена, памята, у шмат якіх месцах запэцкана крывёю і граззю, а пыл густым пластам пакрываў рыцара з галавы да ног. Расцягнуўшы шлем, ён паставіў яго на стол і з хвіліну стаяў моўчкі, як-бы збіраючыся з сілаю, каб паведаміць прывезеныя весткі.
— Дэ-Брасі, — сказаў прынц Іоан, — што гэта значыць? Гавары, я табе загадваю! Саксонцы ці што, абурыліся?
— Гавары, дэ-Брасі, — прагаварыў следам за прынцам Фіц-Урс, ты заўсёды быў мужны чалавек… Дзе храмоўнік… і дзе Фрон дэ-Бёф?
— Храмоўнік уцёк, — сказаў дэ-Брасі, — а барона Фрон дэ-Бёф вы больш не ўбачыце, ён загінуў у распаленай магіле, сярод пылаючых руін свайго замка… Я адзін выратаваўся і прыйшоў паведаміць вам аб гэтым.
— Дрыжыкі бяруць ад такіх вестак, — сказаў Вальдэмар, — хоць ты і гаворыш пра пажар і полымя.
— Горшыя весткі наперадзе, — сказаў дэ-Брасі і, падышоўшы бліжэй да прынца, прагаварыў ціхім і выразным голасам:
— Рычард тут, у Англіі. Я яго бачыў і гаварыў з ім.
Прынц Іоан збялеў, захістаўся і ўхапіўся за спінку дубовага крэсла, каб не ўпасці.
— Ты брэдзіш, дэ-Брасі, — сказаў Фіц-Урс, — гэтага быць не можа.
— Гэта праўда, — сказаў дэ-Брасі. — Ён узяў мяне ў палон і гаварыў са мною.
— Ты гаварыў з Рычардам Плантагенетам? — прадаўжаў дапытваць Фіц-Урс.
