— Так, з Рычардам… Плантагенетам, — адказаў дэ-Брасі, — з Рычардам Львінае Сэрца… з Рычардам, каралём англійскім…
— І ты быў яго палонным? — сказаў Вальдэмар. — Значыцца ён ідзе на чале моцнага войска?
— Не, ён быў толькі са жменькаю вольных іёменаў, ды і тыя не ведаюць, хто ён такі. Я чуў, як ён выказваў намер развітацца з імі. Ён толькі затым і прыстаў да іх, каб дапамагчы ўзяць замак Торкільстон.
— Так, так, — прагаварыў Фіц-Урс, — у гэтым я пазнаю характар Рычарда… Сапраўдны вандроўны рыцар, заўсёды гатовы ўвязацца ў прыгоды, у надзеі на сваю асабістую сілу. Што-ж ты думаеш рабіць, дэ-Брасі?
— Я?.. Я прапанаваў Рычарду паслугі маёй вольнай дружыны, але ён адмовіўся. Завяду сваіх людзей у Гуль, пасаджу на караблі і паеду з імі ў Фландрыю. Дзякуючы непакойнаму часу, ваеннаму чалавеку ўсюды знойдзецца справа. А ты, Вальдэмар, ці не думаеш адкласці ўсякую палітыку ў бок, узяцца за шчыт і кап’ё і так сама накіравацца разам са мною.
— Для гэтага я занадта стары, Морыс, і ў мяне яшчэ дачка на руках, — адказаў Вальдэмар.
— Аддай яе за мяне, Фіц-Урс. Я змагу з дапамогаю свайго ратнага ўзбраення ўтрымліваць яе зусім добра, — сказаў дэ-Брасі.
— Не, — адказаў Фіц-Урс, — я думаю схавацца ў тутэйшым храме святога Петра… Бачыш, архіепіскап з’яўляецца нам блізкім сваяком.
Пакуль яны гутарылі, прынц Іоан паступова апрытомнеў ад аслупянення, якое яго ахапіла пасля нечаканай весткі. Ён уважліва прыслухоўваўся да гутаркі сваіх прыхільнікаў.
— Яны ад мяне адступаюцца, — разважаў ён сам з сабою, — паспелі ўжо адпасці, як сухое лісце пры першым подыху асенняга ветра! Няўжо нельга будзе нічога зрабіць у сваю карысць, калі гэтыя агіднікі канчаткова кінуць мяне?
Ён маўчаў, потым засмяяўся ненатуральным, фальшывым смехам, які надаваў агідны выраз яго твару і голасу.
