— Ха-ха-ха, любыя, я лічыў вас разумнымі людзьмі, адважнымі і разумнымі воінамі… І што-ж? Вы адмаўляецеся ад багацця, ад пашаны, ад радасцей жыцця, словам, ад усяго, што нам абяцаў наш намер… і прытым адмаўляецеся ў такую хвіліну, калі трэба толькі зрабіць адзін смелы крок — і перамога была-б атрымана!
— Не разумею! — сказаў дэ-Брасі. — Як толькі разнясецца чутка, што Рычард вярнуўся, ён у момант апыніцца на чале цэлай арміі, і тады нам будзе дрэнна! Я-б вам параіў, мілорд, уцякаць у Францыю або шукаць апекі ў каралевы-мацеры.
— Я ні ў кога не шукаю абароныі! — ганарліва адказаў прынц Іоан. — Калі б я толькі думаў аб сваёй бяспецы, мне варта сказаць адно слова брату… і справа будзе выйграна. Але хоць вы абодва, і ты, дэ-Брасі, і Вальдэмар Фіц-Урс, не задумваючыся, адступаецеся ад мяне, мне было-б непрыемна глядзець, як вашы адсечаныя галовы тырчаць над Кліфордскай брамай. Ты, здаецца, уяўляеш, Вальдэмар, што хітры архіепіскап не выдасць цябе ўласнымі рукамі з-пад самага алтара, калі гэта дапаможа яму выслужыцца перад Рычардам? А ты, дэ-Брасі, забыўся, што на шляху адсюль у Гуль стаіць лагерам Роберт Эстотвіль і граф Эсекс склікаў туды сваіх прыхільнікаў? Калі мы мелі прычыны непакоіцца гэтых зборышчаў нават тады, калі аб звароце Рычарда і гаворкі не было, як ты мяркуеш цяпер, на чыім баку будуць іх правадыры?.. Павер мне, у аднаго Эстотвіля досыць войска, каб утапіць цябе з усёю тваёю вольнаю дружынаю ў водах Гомбра.
Фіц-Урс і дэ-Брасі паглядзелі адзін на аднаго ў неразуменні.
— Нам застаецца адзін сродак, — прадаўжаў прынц, — прадмет нашага жаху вандруе адзін… Трэба дзе-небудзь прысачыць яго.
— Я за гэта не возьмуся, — спешна адказаў дэ-Брасі. — Ён узяў мяне ў палон і дараваў. Я не згодзен пашкодзіць хоць-бы адно пяро на яго шлеме.
— Ды хто-ж табе загадвае наносіць яму шкоду? — прагаварыў прынц Іоан з праразлівым смехам. — Ты, можа,
