— Схадзі і перадай тваёй пані маё даручэнне, а потым няхай яна робіць як захоча.
Эльгіта выйшла з залы.
— Палестына! — прагаварыў саксонец у раздум’і. — Палестына!.. Колькі вушэй прагна прыслухоўваюцца да баек, што прыносяць з гэтае краіны распусныя крыжаносцы і ліцамерныя пілігрымы! І я мог-бы запытаць… Але няма, няма ў мяне больш сына! Той, хто быў непакорлівы мне — не мой сын!
Падвойныя дзверы ў ніжнім канцы залы адчыніліся насцеж, і на чале з дварэцкім з посахам і чатырма слугамі з палаючымі факеламі госці ўвайшлі ў залу.
РАЗДЗЕЛ ІV
АБАТ Эймер і рыцар храма ўжо справіліся пераапрануцца і апрануць сваю лепшую вопратку.
Следам за ганаровымі гасцямі ўвайшла іх прыслуга і за імі, на некаторой адлегласці, сціпла ўступіў у залу і праваднік, у знадворным выглядзе якога нічога не было асаблівага, акрамя таго, што ён насіў звычайную вопратку пілігрымаў. Яго фігура была ўхутана прасторным плашчом з грубай чорнай саржы. Тоўстыя камашы, прымацаваныя паскамі да босых ног, шырокаполы капялюш, абшыты па краях ракавінамі, і доўгі кій з прывязанай да верхняга канца пальмавай галінкай дапаўнялі гарнітур пілігрыма. Ён сціпла ўвайшоў ззаду ўсіх і, бачачы, што каля ніжняга стала наўрад ці знойдзецца месца для ўсёй прыслугі Седрыка і для дружыны яго гасцей, адышоў да аднаго з вялікіх камінкоў. Ён сеў на ўслон пад яго балдахінам і ўзяўся, відаць, прасушваць сваё адзенне, чакаючы, калі за сталом выпадкова аслабаніцца месца ці буфетчык дасць яму што- небудзь паесці тут, у кутку.
Седрык устаў прыняць гасцей з паважнай ветлівасцю, сышоў з ганаровага памоста і, ступіўшы тры крокі ім насустрач, спыніўся.
— Шкадую, — сказаў ён, — высокашаноўны прыёр, што дадзены зарок забараняе мне далей прайсці па гэтай пад-
